Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

...στο χωριό



Το "κλεινόν άστυ" αποτελεί για πολλούς την πλέον κατάλληλη επιλογή για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Πολύς ο κόσμος, πολλά τα φώτα, ήπιος και γλυκός ο καιρός, ηρεμία και ξεκούραση μέσα στο σπίτι... Εξάλλου, πού να ξεβολεύεσαι γιορτινές μέρες, κρύες σε αρκετές περιοχές της χώρας, είναι και η κούραση του φθινοπώρου στη μέση, ποτέ το καλοκαίρι δεν είναι αρκετό για να σε βαστήξει δυνατό για όλο το χρόνο, έρχονται τα Χριστούγεννα και διψάς για λίγη χαλάρωση, λίγη "ταβανοσκόπηση" βρε αδερφέ, να σώσεις να επαναφορτίσεις τις μπαταρίες σου για να 'σαι άξος να συνεχίσεις τη σεζόν, αλλιώς δεν βγαίνει.

Για μερικούς όμως, που για διάφορους λόγους δεν κατορθώνουν να βρεθούν στη γενέτειρά τους τις ημέρες ετούτες, υπάρχει μέσα τους ένα βαθύ κενό, μια απώλεια, μια νοσταλγία για την αληθινή γιορτή, την ουσιαστική συνεύρεση, τα δικά τους έθιμα και όχι τα ξενόφερτα... Οι αναμνήσεις από τα περασμένα, στοιχειωμένες καθώς ήταν, ξεπηδούν μια-μια σαν φαντάσματα που όμως δεν σε τρομάζουν, αλλά σε συγκινούν. Αναπολείς και πεθυμάς στιγμές, τα παιχνίδια που χάρηκες, τα πρώτα ερωτοχτυπήματα που ποτέ δε θα ξεχάσεις, τις χαρακτηριστικές μορφές και φυσιογνωμίες που είχαν γίνει το ένα με τον τόπο και δεν ζουν πια, μα εσύ αφουγκράζεσαι τα βήματά τους, η θωριά τους παραμένει ακόμη έντονη ανάμνηση στο νου σου, η αύρα τους υπάρχει, την αισθάνεσαι, την οσμίζεσαι και την αγγίζεις...





Να 'μου στα μέρη τα γλυκά
και πάντα μάθια φιλικά
στο δρόμο ν' αντικρύζω
Άμα θυμούμαι τσι κορφές
και τσι αξέχαστες μορφές
ειλικρινά δακρύζω.

Ν'ακούσω μια γνωστή λαλιά
και τα λημέρια τα παλιά
να πάρω όλα βόρτα
Απ' το λαγκάδι στο Χριστό
κι ύστερα να ξεκουραστώ
στου φούρναρη την πόρτα.

Φυ(γ)έτε (γ)ιατί δεν μπορώ
σύννεφα να σας εθωρώ.

(Γ)ιατί μου θυμίζει το μου-
ντό σας χρώμα το χωριό μου.

Του χωριού μου τα στενά σο-
κάκια πώς θα τα ξεχάσω.

Τα περασμένα όλα ξε-
χασα με μια καρδιά μπαξέ.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Τακίμι


Το τακίμι έχει εξ’ ορισμού την έννοια του «μαζί», του συμπληρωματικού, του ταιριαστού, του σύμφωνου και του ταυτοχρονισμένου. Τακίμι λέγανε τη ζυγιά, την αποτελούμενη από ένα βιολί και ένα λαούτο, το κεντρικό δίδυμο που τροφοδοτούσε το γλέντι και βαστούσε να παίζει ώσπου να ξημερώσει στα νησιά. Πολλά στιχάκια έχουν επιπλέον ειπωθεί γι’ αυτό: «έλα άμα θες να τάκι/μιάσομε κοπελουδάκι» είναι ένα που έχω εύκαιρο στο νου μου.

Προφανώς λοιπόν, το τακίμι αποτελείται σχεδόν αυστηρά από δύο· όχι από τρεις ή περισσότερους, παρά μονάχα από δυό. Οι δυό τους τα λένε, κουβεντιάζουνε, καμιά φορά τσακώνουνται, πολεμούνε να βγάλουνε ο ένας το μάτι τ’ αλλονού, αλλά ύστερα τα βρίσκουνε, φιλιώνουνε, επιβεβαιώνοντας ότι δεν είναι δύο ξέχωρα πράματα μα ένα, μία γροθιά, μία μορφή, μία φωνή.

Τις τελευταίες μέρες τακίμιασα μαζί της κι εγώ, δεν άντεξα παραπάνω. Μου ‘χε λείψει άλλωστε, καιρό είχαμε να βρεθούμε. Μου ‘ρθε κουνιστή και λυγιστή, σαφώς ανανεωμένη, με όψη-φρεσκαδούρα, καλοκοιμισμένη και καλοταϊσμένη. Γλυκά και τρυφερά μου χτύπησε την πόρτα, απάντηση δεν πήρε, μπούκαρε μέσα δίχως να λάβει την άδεια. Σκυφτός και μουρτζούφλης καθώς ήμουν, την αγκάλιασα με απόγνωση, απελπισία, σχεδόν ερωτικά. Η Ανάγκη μ’ έσπρωξε, μη με ρωτάς γιατί. Αφού ξέρεις, Αυτή κυβερνά τα σύμπαντα, κινεί τα νήματα αλάκερης της ιστορίας, όποτε το θελήσει γεννά επαναστάσεις κι έπειτα τις καταπνίγει, κατά τη βούλησή Της.

Δεν είχα καμιά όρεξη για κουβέντα μαζί της, είχαμε άλλωστε χωρίσει πολύ επεισοδιακά και απολίτιστα την τελευταία φορά, όπως κάθε φορά. Κι όμως, βρήκε το θράσος και με πλησίασε, με πήρε απ’ το χέρι και μου ψιθύρισε στ’ αυτί με τρόπο νωχελικό και σαγηνευτικό πως με θέλει πίσω, δικό της, πως μετάνιωσε για ό,τι πικράδα με κέρασε και πως από δω και στο εξής, ό,τι θελήσω εγώ θα πράττει, σαν έμπιστη και έντιμη σύζυγος που σέβεται και τιμά τα παντελόνια τ’ αντρός της. Έσκυψε στη μιζέρια μου και μου χάιδεψε το κεφάλι, ένιωσα όμορφα και ζεστά μέσα στις φτερούγες της, σε κάθε άγγιγμά της σηκωνόντουσαν οι τρίχες μου και πιάνανε χορό κι η καρδιά μου χτυπούσε τώρα πιο αργά, ησύχασε ο κόσμος μου, τα μέσα μου ήρθαν όλα στα ίσια τους.

Ναι, με είχε κερδίσει για άλλη μια φορά. Τόσο αβίαστα, άκοπα, αυθόρμητα, σχεδόν ερωτικά. Ας είναι καλά η Ρημάδα, χάρη σ’ Αυτήν είμαι και πάλι δικός της. Απλά λειτούργησε μέσα μου η φύση Της, Εκείνη πρόσταξε κι εγώ υπάκουσα σ’ αυτό Της το πρόσταγμα· κι έγινα πάλι καρυδότσουφλο σε μια απέραντη και λυσσασμένη θάλασσα, κι όμως –τι ειρωνεία- πόσο ασφαλής αισθάνθηκα σ’ αυτήν την ερημιά, την απειρία… Ναι, γιατί και πάλι ταξίδευα, έστω και μοναχός μου. Άσε που τα μοναχικά ταξίδια είναι τα ωραιότερα, μπορείς να σκεφτείς και να ονειρευτείς κείνο που θες εσύ, περπατώντας στην κουβέρτα ενός βαποριού, δίχως παρεμβολές και πεθυμιές τρίτων. Σαν όαση σου λέω την είδα, μέσα στην ατελείωτη καυτή σαχάρα των τελευταίων εβδομάδων.

Κι όμως, όσο καλοζυγιασμένος κι αν σου ακούγομαι, μην πλανάσαι, μη γελιέσαι. Η κατάρα μου το ‘χει γραμμένο να μην ησυχάζω. Ποτέ μου δε θα συμβιβαστώ μαζί της, ποτέ μου δεν θα την αποδεχτώ, πάντα θα τηνε μάχουμαι και θα τηνε σκοτώνω, και κείνη ολοένα θα αναγεννάται και θα θεριεύει και το πάλεμα θα συνεχίζεται, εις τον αιώνα τον άπαντα. Κι αν παράφρονας σου ακούγομαι, παράλογος ή ανεπίδεκτος μαθήσεως, θα σου αποκριθώ πως ετούτο είναι ένα αλλιώτικο ταξίδι, λογκάδο και δύσκολο και το χειρότερο (ή το καλύτερο, όπως το δει κανείς), δεν έχει προορισμό. Είναι για κείνους που αγαπούνε το τακίμι, πολεμούνε την ακατανόμαστη και το ‘χει το γραφτό τους να αντέχουν στα συνεχή και αδιάλειπτα σκαμπανεβάσματα των καιρών, δίχως να δειλιάζουν, δίχως να σκιάζονται. Γιατί μονάχα αυτοί ξέρουν να ταξιδεύουν, να παλεύουν, να περπατούν κοιτώντας πάντοτε μπροστά και ψηλά, αψηφώντας κινδύνους και φουρτούνες. Γιατί απέναντι στην άτιμη Ανάγκη έχουν να αντιτάξουν, τουλάχιστον ισάξια, τη δική τους Πίστη. Χάρη στην Τελευταία ζουν, υπάρχουν και μπορούν να ορίσουν την ύπαρξη και την ουσία τους.

Πόσο θα ήθελα να ανήκω κι εγώ σ’ αυτήν την κατηγορία… Ο χρόνος θα το δείξει, για την ώρα θα αρκεστώ σε ένα ακόμη τακίμι μαζί της, μόνο ως αύριο θα βαστήξει, στο υπόσχομαι.

11/12/09

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

...με τους "Βορριάδες"



Για κείνους που νοσταλγούν, που επιθυμούν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, τότε που οι κοινωνίες ήτανε πιο απλές, λιγότερο "αγχοβόρες"... Τότε που αφήνανε το χρόνο να δείξει, χωρίς να τονε βιάζουν... Τότε που η ανθρωπιά αποτελούσε κοινό τόπο για όλους και η αθωότητα ακόμη πλανιότανε απάνω από τις στέγες των σπιτιών κι οι ανθρώποι είχανε γεύση και μυρουδιά... και ξέρανε καλά πως τούτος εδώ ο κόσμος ήτανε μάταιος και ψεύτης και μόνη εκδίκηση που του ταίριαζε ήτανε η καλοπέραση, η καλή καρδιά και το γλέντι... Ακόμη και σε δύσκολους καιρούς, οι σκοποί αποτελούσανε απαραίτητη συντροφιά, τα κοτσάκια ήσαν το κυριότερο μέσο επικοινωνίας μα και έκφρασης, ο χορός σήμαινε το ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό και βέβαια το καλό πιοτί συνιστούσε έντιμο σύμμαχο σε όλη αυτή τη μυσταγωγία...

Για κείνους που ψάχνουν πίσω στο χρόνο να βρουν τα σημάδια των καιρών, που σκάβουν βαθιά μπας και ανακαλύψουν κάποιο πολύτιμο λίθο, λες και θέλουν να αναμετρηθούν με την ίδια τους την ύπαρξη για να ορίσουν καλύτερα το είναι τους... Γι' αυτούς που μεθούν κι εκστασιάζονται με τη μαγική δοξαριά, την κοφτή πενιά, τη γλυκύτατη φωνή και δροσίζονται από την αύρα μιας περασμένης εποχής που δε λέει να γυρίσει πίσω...

Για κείνους που θέλουν να γίνουν μύστες μιας ιεροτελεστίας, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται το γλέντι και απώτερος σκοπός της είναι τα εσώτερα να βγούνε όξω, να ξεχαστούν' οι πόνοι κι οι καημοί, ν' αλαφρύνει η ψυχή, να μην τη βαραίνει πια το άτιμο κορμί, να σηκωθεί ψηλά να τραγουδήσει...





ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΥΓΟΛΗΣ – ΒΟΡΡΙΑΔΕΣ


Μουσικές του Αιγαίου – Ήχοι των παλιών καιρών

«Έμαθα να ζω γυρεύοντας τους ήχους των παλιών καιρών, πέρασα από τη δύση και στράφηκα πίσω. Ποιός μπορεί να αρνηθεί τη ρίζα του; Γυρίζω από δω κι από κει αναζητώντας να δω τι είχαν μέσ’ στην ψυχή τους αυτοί που έφυγαν, ψάχνοντας στο δρόμο τους τα σημάδια για να τους μιλήσω. Πρέπει να ξέρεις να διαβάζεις τ’ άστρα για να ταξιδεύεις... και τότε η θάλασσα σε μαθαίνει κάτι, που σου δίνει το κουράγιο να συνεχίσεις το ταξίδι». (Ματθαίος Ζευγόλης)

Γιάννης Ζευγόλης: βιολί, τραγούδι

Ματθαίος Ζευγόλης: λαούτο, τραγούδι

Μανώλης Κοντογιώργος: λαούτο

Διονυσία Παπούλη: τραγούδι

Αχιλλέας Περσίδης: κρητικό λαούτο

Μουσική σκηνή "Αυλαία", πρεμιέρα Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, 15:00

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

17/11/1973-17/11/2009: πόσα έχουν αλλάξει από τότε και πόσα έχουν παραμείνει ολόιδια... ή μήπως όχι ολόιδια;

Ο Διονύσης Τσακνής μας παραθέτει τη δική του άποψη επί του θέματος...

"Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν,
κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω:
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν..."


Πότε θα κάμει ξαστεριά

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Αντί επετειακής ανάρτησης...

...Η φωνή του αρχάγγελου της Κρήτης, η ποίηση του Μάνου Ελευθερίου και η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου με κάλυψαν πλήρως...

Μουσικά


Ακροατές και θεατές μιας υπέροχης και άρτιας μουσικής εκδήλωσης ήταν όλοι όσοι βρέθηκαν χτες στο Θέατρο Αρσακείων Σχολείων Ψυχικού. Η νεοσύστατη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Ψυχικού <Σ.Ο.ΝΕ.Ψ.> υπό τη μουσική διεύθυνση του μαέστρου Σπύρου Προσωπάρη κυριολεκτικά εντυπωσίασε ανυποψίαστο αλλά και υποψιασμένο κοινό, ερμηνεύοντας έργα εποχής Μπαρόκ αλλά και κλασσικούς συνθέτες ενώ συνόδευσε με εξαιρετική εκφραστικότητα, ακρίβεια και διακριτικότητα (όπου αυτή χρειαζόταν) τους ταλαντούχους σολίστ Αντώνη Μανιά και Γιώργο Αρνή στο κοντσέρτο (Sinfonia Concertante) για βιόλα και κοντραμπάσο αντίστοιχα του K.D.V.Dittersdorf. Πολλά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για το μεράκι που επέδειξαν και το ηχητικό αποτέλεσμα που πέτυχαν. Ξεχώρισαν η εξάρχουσα της ορχήστρας Γεωργία Τσολάκη τόσο για το άρτιο στήσιμό της όσο και για την πειθαρχία που φάνηκε πως είχε επιβάλει η ίδια σε όλα τα πρώτα βιολιά, ο μαέστρος Σπύρος Προσωπάρης για το συντονισμό και το όλο συμφωνικό αποτέλεσμα της ορχήτρας (σαφέστατες οι δυναμικές διαβαθμίσεις και απόλυτη η ρυθμική ακρίβεια, ιδιαίτερα στο 2ο μέρος της Συμφωνίας Νο 55 του J.Haydn) ενώ ο Αντώνης Μανιάς κατέρριψε όλους του μύθους και τα ανέκδοτα περί βιόλας και εντυπωσίασε με την όλη του παρουσία, αναδεικνύοντας με πολύ όμορφο και μουσικό τρόπο τις δυνατότητες του οργάνου του. Άξιος συγχαρητηρίων και ο Τάσος Ξηράκης στον οποίο οφείλεται η καλλιτεχνική πρωτοβουλία και διεύθυνση του όλου εγχειρήματος. Πολλά μπράβο παίδες, και εις άλλα με υγεία!!!

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Η καλλιέργεια του φόβου ως μοχλός ελέγχου της κοινωνίας από την εκάστοτε εξουσία



Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η δολοφονία ενός οποιοδήποτε ανθρώπου από έναν οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο σε μια κοινωνία ειρήνης και δημοκρατίας συνιστά πράξη εγκληματική, αποτρόπαια, ανήθικη και ιδιαζόντως απεχθή, αναμφισβήτητα. Δε χωρά άλλη κουβέντα γύρω απ’ αυτό. Τούτη είναι η ανθρώπινη σκοπιά του πράγματος που δεχόμαστε αξιωματικά και κάθε άλλος που την απορρίπτει θα πρέπει να πάει να ζήσει εκτός Γης ή και εκτός σύμπαντος (!)…

Καλό όμως θα ήταν να προσπαθούμε να δούμε πίσω από την κουρτίνα (που αποτελεί το καταδικαστέο γεγονός) και να εξετάσουμε συνοπτικά την πολιτική και κοινωνική οπτική γωνία του πράγματος, με βάση τις συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές (ακόμη και οικονομικές) συγκυρίες. Πρόκειται, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, για μια τρομοκρατική ενέργεια που δεν είχε ως στόχο κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο (πολιτικό ή μη). Όταν «γαζώνεις» νέους ανθρώπους που απλά άλλαζαν βάρδια στη δουλειά τους, ούτε κοινωνικό σκοπό φαίνεται να έχεις (!) ούτε κάποιο πολιτικό εχθρό. Ποια τρομοκρατική οργάνωση άλλωστε που σέβεται τον εαυτό της και διαθέτει ιδεολογικό περιεχόμενο, βάλλει εναντίον προσώπων που, είναι μεν εκφραστές μιας εξουσίας (εκτελεστική), βρίσκονται όμως σε χαμηλή βαθμίδα ιεραρχίας και άρα χαμηλότατη βαθμίδα εξουσίας; Είναι άραγε τόσο ανόητοι οι τρομοκράτες που θέλουν να διαμηνύσουν στην κοινή γνώμη πως είναι ανώμαλοι, παρανοϊκοί και άκριτοι εκτελεστές κάθε φορέα εξουσίας, όσο χαμηλόβαθμος κι αν είναι αυτός;

Βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης, οικονομικής μεν εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου, κοινωνικής δε εδώ και 2 δεκαετίες. Αυτό καλό είναι να το ‘χουμε συνέχεια κατά νου. «Έρχονται δύσκολοι καιροί» διαλαλούν ασταμάτητα οικονομικοί και κοινωνικοί αναλυτές, «σκοτώνουν αθώους ανθρώπους εν καιρώ ειρήνης και τραυματίζουν τη δημοκρατία» ο λόγος των πολιτικών αρχηγών. Φόβος και ανασφάλεια καλλιεργείται και διαχέεται σε όλες τις κλίμακες της κοινωνίας. Δεν μιλάμε, δεν ακούμε, κοιτάμε την παρτούλα μας να βολευτούμε κι εμείς κάπου και οι άλλοι «στ’ αρχίδια μας» τι θα γίνουν, ενώ παρακολουθούμε από τηλεόρασης τα δρώμενα που αφορούν σε μας, μη συμμετέχοντας σ’ αυτά μεν, έχοντας την ασφάλεια του καναπέ, δε. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που χάνει τους δεσμούς συνοχής και αλληλεγγύης της, δεν έχει πνευματική κατεύθυνση από κανέναν (αυτήν την έχει χάσει εδώ και καιρό) και βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στη διάλυση και την αναρχία. Είναι η ιδανική κοινωνία για μια εξουσία που θέλει να χειραγωγεί, να κατευθύνει, να ελέγχει και να ικανοποιεί τις ιδιαίτερες ορέξεις της μέσω «κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και νομοσχεδίων». Είναι το πιο εύφορο έδαφος για να σπείρει κανείς, με τρόπο εξαιρετικά έντεχνο και μουλωχτό, παρασιτικά ζιζάνια, έχοντα μια μοναδική ιδιότητα: να καταστείλουν κάθε αμυντικό μηχανισμό της κοινωνίας, να καταστήσουν αδρανή κάθε πολίτη έτσι ώστε να ελέγχουν και να καθορίζουν τις κοινωνικές ζυμώσεις, όπως τους βολεύει, όπως τους διευκολύνει, ώστε να σιγήσει κάθε φωνή αντίδρασης ή διαμαρτυρίας.

Πρόκειται για μια δολοφονική ενέργεια-φιάσκο, ένα καλοστημένο θεατρικό έργο από μια αόρατη δύναμη εξουσίας που θέλει να ελέγχει τις κοινωνικές εξελίξεις; Μια τέτοια θεώρηση είναι αστήριχτη με βάση τα στοιχεία που διατίθενται και σίγουρα αν την υποστήριζε κάποιος με θέρμη, θα χαρακτηριζόταν ως κινδυνολόγος και καταστροφολόγος (θα έμοιαζε με την αξέχαστη ατάκα της συμμορίας του «στρατηγού άνεμου»). Δεν θα πρέπει όμως παράλληλα να θεωρηθεί ως μια τρομοκρατική ενέργεια, αόρατης προέλευσης & σκοπού από την οποία οφείλουμε να φυλαχτούμε. Τίποτε δεν συμβαίνει αναίτια, τίποτε στην κοινωνία δεν είναι αφηρημένο. Η 17η Νοέμβρη πλησιάζει για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, ο Δεκέμβρης καταφθάνει σιγά-σιγά, τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης και τον κορεσμό των κεφαλαιοκρατών θα αρχίσουν να ψηφίζονται στο κοινοβούλιο από την άχρωμη κυβέρνηση ελπίδας, το ζήτημα της κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου βρίσκεται εδώ και καιρό υπό συζήτηση και εμείς …θα ζητήσουμε ισχυρότερη αστυνομία, εντονότερη καταστολή, κατάπνιξη κάθε κοινωνικής αντίστασης, φίμωση κάθε αθυρόστομου και ενοχλητικού τύπου που διεκδικεί τα δικαιώματά του, επειδή ακριβώς θα είμαστε (θα μας έχουν καταντήσει) έρμαια του φόβου και της ανασφάλειας.

Η δύναμη είναι στα χέρια μας, για την ακρίβεια μες στην κεφαλή μας, απλά δεν την έχουμε αντιληφθεί. «Αλίμονο στον άνθρωπο αν το βούδι ανακάλυπτε τη δύναμή ντου», αλίμονο στην εξουσία αν ο λαός ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει τη φωνή του. Κι αν βρισκόμαστε πολύ μακριά απ’ αυτό, κι αν μας καθηλώνουν σ’ ένα καναπέ όπου θα μας νομίζουμε ασφαλείς και θα μας νομίζουν αφελείς, ας μην τους κάνουμε το χατίρι: τουλάχιστον να είμαστε σε στάση αναμονής και όχι αποχαύνωσης, έστω με την τηλεόραση απέναντί μας. Συμβουλή: το ωραιότερο κανάλι εκπέμπει σε συχνότητα που εντοπίζεται άμα πατήσει κανείς το κουμπί εκείνο που στα περισσότερα τηλεκοντρόλ βρίσκεται κάπου πάνω δεξιά. Καλή τηλεθέαση σε όλους!

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Δεν ξεχνάμε...

Το μοναδικό γεγονός που πιστεύει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων ότι θυμόμαστε και γιορτάζουμε στις 26 Οκτωβρίου, είναι η αυτοθυσία του μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλήτη για χάρη του χριστιανισμού και η νίκη του χριστιανικού "καλού" ενάντια στο διαβολικό "κακό".
Πέραν όμως από την ονομαστική αυτή εορτή, καλό θα είναι να μη λησμονούμε 2 επιπλέον γεγονότα που συνέβησαν την ίδια αυτή μέρα του χρόνου και παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο τόσο για τη χωρική-συνοριακή υπόστασή μας ως κράτος & έθνος όσο και για την πνευματική μας κληρονομιά. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

  • Την 26η προς 27η Οκτωβρίου εν έτει 1912 τα στρατεύματα του Βενιζέ-λου, υπό την ηγεσία του βασιλιά Κωνσταντίνου και παρά τις αντιρρήσεις του δεύτερου, προλαβαίνουν τελικά τα βουλγαρικά(τα οποία καραδοκούσαν λίγα μόνο μέτρα έξω από την πόλη) και καταλαμβάνουν πρώτα τη Θεσσαλονίκη, απελευθερώνοντάς την από τους Τούρκους, καθιστώντας την από τότε και στο εξής πόλη ελληνική. Η νίκη αυτή έπαιξε επιπρόσθετα καθοριστικό ρόλο (από στρατηγικής σκοπιάς) στην προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της Μακεδονίας και στο διπλασιασμό (σχεδόν) του ελλαδικού χώρου.

  • Στις 26 Οκτωβρίου 1957 αφήνει την τελευταία του πνοή ο μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης, ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το ταλέντο, τα μνημειώδη έργα αλλά και η όλη πορεία του Ανθρώπου αυτού θα έπρεπε να έχουν αναγνωρισθεί με την απονομή σε αυτόν του Νόμπελ λογοτεχνίας. Δυστυχώς, ο δηθενισμός επικράτησε για άλλη μια φορά σε αυτόν τον κόσμο και οι "θρησκευόμενοι χριστιανοί" στέρησαν την τυπική αυτή αναγνώριση ενός πνεύματος που δίδαξε και διδάσκει σε μικρούς και μεγάλους ότι η Πίστη στον Αγώνα είναι το μεγάλο στοίχημα για τη ζωή αυτή. Ας είναι ελαφρύ το Κρητικό χώμα που τον σκεπάζει. Να 'σαι καλά παππού, όπου κι αν βρίσκεσαι! (http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=25.10.2008,id=61881744,69763856)

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Γιατί "Ταξιδεύοντας..."


Νομίζω είναι καιρός να τεκμηριώσω και να δικαιολογήσω τον τίτλο τούτου εδώ του ιστολογίου. «Ταξιδεύοντας…», γιατί όλα γύρω μας είναι ένα ταξίδι, είτε μικρό είτε λογκάδο, είτε εν πλω είτε εν ονείρω, -τι σημασία έχει; Τα πάντα στον κόσμο ετούτο φαίνεται να έχουν μια δυναμική σχέση με το χρόνο, μια εξέλιξη, δημιουργώντας ένα κινούμενο σκηνικό που μονάχα το «ταξίδι» το ικανοποιεί και το περιγράφει, σχεδόν ιδανικά.
Πρώτα απ’ όλα η ζωή, είτε με την έννοια της ατομικής πορείας ενός ανθρώπου είτε με την εξέλιξη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Πόσες φουρτούνες, πόσες μπονάτσες, πόσα μπάρκα, λιμάνια μπορεί να απαντήσει η ζωή… Κι ύστερα πάλι φευγιό, πορεία για νέους προορισμούς για να συμπληρωθεί ο κύκλος και να δώσει τη σκυτάλη στον παντοκράτορα Χρόνο να κάνει κι Εκείνος το έργο Του, δημιουργώντας έτσι μια νομοτελειακή σχεδόν κατάσταση αρμονίας, ισορροπίας και πίστωσης χρόνου άνευ ορίου ότι το βαπόρι αυτό ταξίδευε και θα ταξιδεύει από πάντα και για πάντα.
Ύστερα, κάθε ανθρώπινη επινόηση, ερμηνεία ή ιδέα, καθετί που έχει «γεννήσει» ο ανθρώπινος νους μπορεί να εκφραστεί και να παραλληλιστεί με το «ταξίδι». Η μανία του ανθρώπου να θέτει τα πάντα σε συνάρτηση με το χρόνο πηγάζει απ’ την ίδια την εγγενή του φύση: ο άνθρωπος γεννιέται, ζει και πεθαίνει, σκιαγραφώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το δικό του «ταξίδι». Είναι επόμενο λοιπόν κάθε δημιούργημά του να έχει αυτά τα χρονικά χαρακτηριστικά. Ένα λογοτεχνικό διήγημα, ένα θεατρικό έργο, μια μουσική συμφωνία, μία μαθηματική θεωρία που επιλύει ένα πρόβλημα, μια φιλοσοφική θεώρηση για κοσμογονικά ζητήματα, όλα αυτά συνίστανται από δύο κύρια στοιχεία: το tempo από τη μια και την προδιαγεγραμμένη ή προκύπτουσα κατεύθυνση και εξέλιξη, από την άλλη.
Ποιο άλλο δημιούργημα του ανθρώπου θα μπορούσε να εκφράσει τόσο πιστά αυτήν την έννοια, αν όχι το καράβι; Με tempo το βηματισμό της μηχανής και έχοντας καταγράψει τη ρότα που θα ακολουθήσει, «πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή», «σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη…». «...Το πλοίο αποτελεί ίσως το πιο ενδιαφέρον δημιούργημα του ανθρώπου, φέρει χαρακτηριστικά που του δίνουν ένα είδος προσωπικότητας. Αναρωτιέμαι αν άλλο δημιούργημα μπορεί να διεκδικήσει όλα όσα του δίνουν την ιδιαίτερη αύρα του, αυτά που του δίνουν πνοή και το καθιστούν ζωντανή οντότητα. Ας τα θυμηθούμε: το πλοίο διαθέτει πατρίδα (Νηολόγιο), σύλληψη (Τρόπις), γέννηση (Καθέλκυση), όνομα (Βάπτιση), δραστηριότητα-επάγγελμα (Είδος πλοίου), συμπεριφορά (Ευελιξία, Ταχύτητα, Λειτουργικότητα κ.α.) και βέβαια εμφάνιση που γοητεύει ή όχι, καθώς και θάνατο που προκαλεί τις περισσότερες φορές σπάνια συγκίνηση...» (Αθηνά Αναστασιάδη, «ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ» & http://raflucgr.ra.funpic.de/toppage38.htm).

Καλά ταξίδια σε όλους!

Εν αρχή ην η θάλασσα...


Η αλς του Ομήρου έγινε θάλαττα αρχαϊκή,

υγρό στοιχείο και γιαλό το λένε κάποιοι άλλοι,

ωκεανό οι ταξιδευτές, πόντο οι ονειροπόλοι,

οι ερωτευμένοι πέλαγος, θάλασσα οι ναυτικοί.


Στίβος για δόξες και τιμές, για τους αγωνιστές

είναι ζωή, μητρίς, τροφός για όσους τη δοξάζουν

και τάφος για τους άτυχους που μέσα της χαθήκαν.

Χαρά και πίκρα για τρελούς του πόντου εραστές.


Μανώλης Ροδανάκης

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Σάλλευγε να πάμε που 'ν α/πόψε λόλα η τζαμπούνα

ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΠΝΕΥΣΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Σάββατο 10 & Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Ένα διήμερο με μουσικές και προβολές ταινιών
στο Μουσείο Μπενάκη και στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων
Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων
Φοίβου Ανωγειανάκη-Κέντρο Εθνομουσικολογίας
Διογένους 1-3, Πλατεία Αέρηδων Πλάκα
Αθήνα 105 56, Τηλ.-Fax: 210-3250198
210-3254119, 210-3254129

Μουσικά

Υπέροχη ερμηνεία από τον νέο σολίστ Κωνσταντίνο Δεστούνη του 2ου κοντσέρτου του για πιάνο και ορχήστρα του S.Rachmaninov, υπό τη συνοδεία της ΚΟΑ. Άξιος συγχαρητηρίων

Πολιτικά


Η νέα κυβέρνηση ορκίστηκε, ξορκίζοντας την κακοδαιμονία που σαν σύννεφο είχε σταθεί πάνω από τη χώρα τα προηγούμενα 5 έτη και αποτελούσε την πηγή κάθε κακού, στραβού και παράδοξου. Τώρα άπαντες, ψηφίσαντες ή μη το κυβερνόν κόμμα, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σ' αυτό για μια "νέα μέρα", για μια "κοινωνία αξιών και αρχών", για ένα "κράτος δικαίου που θα σέβεται τον πολίτη". Το ζήτημα είναι ποιες προσδοκίες θα ικανοποιηθούν και προς ποια κατεύθυνση: πράσινη ελπίδα για το λαό ή πράσινη επένδυση για τους κεφαλαιοκράτες; Πρώτα ο πολίτης ή πρώτα ο πολιτικός; Ένα είναι βέβαιο: οι Παπανδρέου βαστάνε ακόμα, οι Καραμανλήδες μας τελείωσαν, σε λίγο πιάνουνε οι Μητσοτάκηδες δουλειά. Καλά κουράγια.