tag:blogger.com,1999:blog-31204124573384255462024-03-14T04:50:20.703+02:00ταξιδεύοντας...Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.comBlogger51125tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-79688857291345596162015-05-24T01:19:00.000+03:002015-05-24T01:19:17.664+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=FxHpuGvLG_Y">Ξημερώνει.</a></div>
Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-31618319534543732452013-09-07T15:22:00.000+03:002013-09-07T15:24:29.555+03:00Περιμένοντας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-35UcodEoZew/UisZZGuCTnI/AAAAAAAAAPk/hnPrLqVK7Qo/s1600/EDITH_KIRK_p.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="http://2.bp.blogspot.com/-35UcodEoZew/UisZZGuCTnI/AAAAAAAAAPk/hnPrLqVK7Qo/s400/EDITH_KIRK_p.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ξέμπαρκος
καιρό. Μαζί με τους πολλούς, βιώνοντας κι εγώ τη μιζέρια της γκρίζας
καθημερινότητας που έχει επιβληθεί. Αγανακτώ με πολλά, που λες πως δεν έχουν
τέλος. Πριν λίγο καιρό όμως βγήκα εκτός εαυτού, όπως κι εκατομμύρια άλλοι, με
το δείγμα μικροψυχίας και ασκήμιας, με το «μαύρο» της ΕΡΤ. Το κατέβασμα του
διακόπτη. Το σταμάτημα των εκπομπών. Τη σιωπή των ραδιοφωνικών συχνοτήτων. Το
τέρμα στη δημιουργία των μουσικών συνόλων. Αυτά που έφεραν την απόλυση δημιουργών,
τεχνικών, δημοσιογράφων, μουσικών και υπαλλήλων. Την παραπέρα αύξηση της ανεργίας.
Τα άλυτα προβλήματα μέσα σε χιλιάδες οικογένειες ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή τους
να διαλύεται ξαφνικά. Όλα αυτά, απ’ τη μια μεριά. Τη μεριά των εργαζομένων. Απ’
την άλλη, ο καναπές, η αδιαφορία, η άγνοια, ο ωχαδερφισμός μιας κοινωνίας «σουλεϊμανοποιημένης»
και αδύναμης να σκεφτεί, να καταλάβει και ν’ αντιδράσει. Σαν σε καταστολή.
Κοινωνία βυθισμένη στην άγρια, εκκωφαντική «ησυχία» μιας Μονάδας Εντατικής
Θεραπείας, χωρίς γιατρούς και νοσοκόμες. Περιμένω, μαζί με τους πολλούς γύρω
μου, ν’ αλλάξει κάτι. Ν’ ακουστεί ένα <span lang="EN-US">alarm</span>, ν’ ανάψει ένα
φωτάκι, ν’ ακουστεί κάποιο τρίξιμο, έστω ένα θρόισμα απ’ τ’ ακίνητο σεντόνι.
Περιμένω καιρό. Μαζί με μένα περιμένουν κι άλλοι, που δεν τους ξέρω. Άγνωστοι, που
δεν έχω συναντηθεί μαζί τους. Δεν έχουμε πιει καφέ ή κρασί. Δεν έχουμε μιλήσει
ποτέ. Δεν έχομε πει για τα βάσανα και τις χαρές μας. Ήρεμοι, όμως, περιμένουμε…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Έχω
μάθει να περιμένω. Χρόνια στα βαπόρια περίμενα. Επαγγελματίας στην αναμονή και
στην ησυχία της, την ψεύτικη, τη φαινομενική. Περιμένεις πολύ στο βαπόρι. Η βαπορίσια
ζωή απαιτεί εκπαίδευση σκληρή στο «περίμενε». Στα βαπόρια οι παροιμίες που
ακούς να λένε οι πιο παλιοί είναι «αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι», «όποιος
βιάζεται σκοντάφτει», «το καλό πράγμα αργεί να γίνει» και σπάνια ίσως το
προγονικό «σπεύδε βραδέως». Άγνωστες και άχρηστες εκείνες που μιλάν για βιάση, όπως
«στη βράση κολλάει το σίδερο», «αμ’ έπος αμ’ έργον» ή το αντίστοιχο προγονικό «το
γοργόν και χάριν έχει».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">«Καλμάρισε,
πήγαινε με <span lang="EN-US">slow</span>. Το μπάρκο, η θητεία, η αρρώστια κι η ποινή θέλουν
χρόνο κι υπομονή», μου ‘λεγε ένας μπάρμπας λοστρόμος, ο Γιώργης ο Ελπίδας, όταν
πρωτόμπαρκος βιαζόμουν κι όλο ρώταγα. Αργότερα διάβασα πως όσοι έχουν ζήσει για
μεγάλο διάστημα έγκλειστοι –με τη θέλησή τους ή όχι, δεν έχει και μεγάλη
σημασία αυτό-, περιμένοντας, αποκτούν μια συμπεριφορά που λέγεται «ιδρυματική».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Έμαθα
να περιμένω. Δεν μου κακοφαίνεται πια. Περίμενα σε σειρές μετά τη λίστα, σε
ράδες λιμανιών και σε μεγάλες ουρές σε ξένα μέρη, αν και δε θυμάμαι γιατί
ακριβώς. Δεν αγανακτούσα. Αν τύχαινε και ήταν πουθενά εύκολα και νετάριζα
γρήγορα, μπορεί να μην είχε και γούστο. Στα μπάρκα τα πολύμηνα –τα «πέτρινα»
που λένε- μόνο η εκπαίδευση στην αναμονή μπορούσε να βοηθήσει να κυλήσει ο
καιρός. Έρχονταν δύσκολες ώρες, όταν η νοσταλγία χτύπαγε κόκκινο και τα μάτια
με το παραμικρό γεμίζανε. Χρειαζότανε υπομονή κι αγάντα. Λίγα πράγματα
βοηθάγανε να συνέλθεις, να μαζευτείς, να έλθεις στα ίσια σου, όπως λένε. Ένα απ’
αυτά ήταν κι η δύσκολη επικοινωνία με την πατρίδα. Ένα τηλεγράφημα, κάποιο
βιαστικό τηλέφωνο μέσω ασυρμάτου και το σπάνιο <span lang="EN-US">press</span>
που έπαιρνε ο μαρκόνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Μοναδική
συντροφιά στα λογκάδα ταξίδια είχα κι εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι ναυτικοί, το
φοβερό ραδιάκι της <span lang="EN-US">Sony</span> που είχε
βραχέα. Μ’ αυτά τα ραδιοφωνάκια ακούγαμε τη «Φωνή της Ελλάδας» σχεδόν παντού.
Απ’ το Μαγγελάνο μέχρι την Καμτσάτκα κι απ’ τις Εβρίδες μέχρι τη Μελβούρνη.
Ήταν η εκπομπή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας για τους Έλληνες ναυτικούς και τους μετανάστες
στα πέρατα της Γης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ακούγαμε
τον «Τσοπανάκο» και νομίζαμε πως ερχότανε η πατρίδα πιο κοντά. Ξεχνιόσουν για
λίγο. Τα χιλιάδες μίλια «σβήνανε». Γλύκαινε η ψυχή. Όχι με τα νέα που μάθαινες,
αλλά με την αίσθηση πως κάποιοι εκεί πίσω σ’ έχουν έγνοια, σε σκέφτονται και
πασχίζουν να σε «φτάσουνε», πέντε χιλιάδες μίλια, δέκα χιλιάδες μίλια ή και
μακρύτερα, μέχρι εκεί που βρίσκεται το βαπόρι. Ησύχαζε κάτι μέσα σου.
Καταλαγιάζανε οι φόβοι, οι πίκρες, τα βάσανα, κι ας ήτανε πολλά. Μετά τα νέα
είχε τραγούδια. Τραγούδια, όχι γαβγίσματα. Άκουγες μέσα απ’ το παράσιτο
Μπιθικώτση, Τσιτσάνη, Καζαντζίδη, Νταλάρα, Αλεξίου και δάκρυζες. Τις Κυριακές
είχε αναμετάδοση του αγώνα. Σκυμμένοι πάνω απ’ το <span lang="EN-US">Sony</span>,
προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι έλεγε ο σπίκερ, που η φωνή του χανότανε μέσα
στο παράσιτο και το σφύριγμα. Απλώναμε σύρματα, βάζαμε λάμπες, στήναμε κεραίες
όλο και ψηλότερα, για να έχουμε δυνατότερο «σήμα», μπας κι ακούσουμε καλύτερα
τη «φωνή».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Ακούγαμε,
κουβεντιάζαμε τα «νέα» κι είχαμε κάτι να παλεύει ο νους. Κάποιοι βρίσκανε
αφορμή να «τσακώνονται» κιόλας. Πότε για του «παπατζή» τα καμώματα και της Μιμής
τις χάρες, πότε για του Θρύλου τις νίκες και των βάζελων τα χάλια, πότε για τα «σωματεία
του κ…» που ποτέ δε νοιάστηκαν για μας. Είχαμε κάτι να μας κρατάει ζωντανούς,
να μη γίνουμε ζόμπι. Να μη φτάσουμε να συναντάει ο ένας τον άλλο στον αλουέ, να
λέει «καλημέρα» κι άλλος ν’ απαντάει με βρισιές. Μεγάλη υπόθεση το λογκάδο
ταξίδι. Γίνεσαι αγνώριστος. Χάνεις πολλά απ’ τ’ ανθρώπινά σου. Βγαίνουνε τα «ιδρυματικά»,
τ’ άσκημα, τα πικρά και κάποτε επίφοβα. Βοήθαγε πολύ η «φωνή» στο κράτημα και
στην ισορροπία. Σου θύμιζε διαρκώς πως δεν είσαι μόνος εσύ κι οι άλλοι,
φυλακισμένοι στη λαμαρίνα, στη μέση του πουθενά. Το <span lang="EN-US">Sony</span>
ήταν πολύτιμος σύντροφος και η αξία του γινόταν ανυπολόγιστη στις ώρες τις ατελείωτες
του ωκεανού. Πρώτα έμπαινε το <span lang="EN-US">Sony</span> στη βαλίτσα,
μετά τα βιβλία κι έπειτα τα χρειαζούμενα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Περιμένω
και, καθώς περιμένω, τα σκέφτομαι και φουντώνω. Δεν είναι το παράπονο πως
κανείς δε νοιάστηκε ούτε και νοιάζεται για τους ναυτικούς, χρόνια τώρα. Είναι η
οργή για την αψυχολόγητη σιγή της «φωνής», που μοιάζει τσαμπουκάς χωρίς λόγο.
Είναι η πίκρα για την αδιαφορία, την έλλειψη σεβασμού, την αλαζονεία και την
απανθρωπιά· γι’ αυτό που κάνανε σ’ αυτούς που ταξιδεύουνε και φτύνουν αίμα για
το μεροκάματο στους ωκεανούς.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Περιμένω,
μαζί με τους πολλούς γύρω μου, ν’ αλλάξει κάτι. Έχω μάθει να περιμένω…<span style="font-size: small;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">Άρθρο του <i>Δημήτρη Θαλασσινού</i>, από τη στήλη <i>"ΚΑΤΑΠΛΟΥΣ"</i>, περιοδικό<i> "ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ"</i>, Τεύχος 244, Αύγουστος 2013</span></div>
</div>
Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-25193847451236509132012-09-22T22:16:00.001+03:002012-09-22T22:20:44.796+03:00Σκορπίσαμε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-H6jrD5e40KI/UF4MB52GemI/AAAAAAAAAOY/ANBkE7ySC1U/s1600/220512141052_2932_jpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://1.bp.blogspot.com/-H6jrD5e40KI/UF4MB52GemI/AAAAAAAAAOY/ANBkE7ySC1U/s320/220512141052_2932_jpg.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>"</i></b><i style="font-weight: bold;">Together we stand. Divided we fall</i>.<b><i>"</i></b> (Pink Floyd).<br />
<br />
Πολύ περίεργο συναίσθημα. Ο ένας έπιασε τον ψυχρό και σκοτεινό Βορρά, ο άλλος την άγρια Δύση, εκείνη την Άπω Ανατολή, κάποιοι ξέμειναν στην ενδοχώρα κι ο τελευταίος (που τυγχάνει να είναι ο γράφων) ντύθηκε τα χακί. Όλοι μαζί και χώρια. Χώρια γεωγραφικά, μαζί στις αναμνήσεις. Δεν ήταν λίγα αυτά που ζήσαμε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν είσαι μακριά, όλα τούτα τ' αντιλαμβάνεσαι αποστασιοποιημένος, λες και δε συμβαίνουν ακόμη, παρ' όλο που λαμβάνεις σχετικά μηνύματα και φωτογραφίες τροπικές. Δεν τα πολυσκέφτεσαι, δεν υπάρχει χώρος στο κεφάλι σου, μα ούτε χρόνος. Μόνο που ξέρεις πως όταν θα γυρίσεις πίσω, άξαφνα όλα θα εμφανιστούν μπροστά σου. Κι η παρουσία μιας απουσίας είναι πολύ εντονότερη απ' την ίδια την παρουσία. Πόσο μάλλον όταν οι απουσίες είναι πολλές...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πώς γίναμε έτσι, αναρωτιέσαι. Κυριολεκτικά ξεχειλώσαμε. Πώς θα καταλήξουμε, θα τα καταφέρουμε; Θα γυρίσουμε ποτέ όλοι στο ίδιο σημείο του χάρτη, θα είμαστε ποτέ όπως παλιά; Όχι, ποτέ. Τα περιβόητα φοιτητικά χρόνια μείναν πίσω και δεν ξαναγυρνούν. Κακά τα ψέματα, το ισχυρότερο ενοποιητικό στοιχείο, που δεν είναι άλλο από το εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι σπουδές, δεν είναι πια κοινό για όλους. Μονάχα οι ισχυρότεροι δεσμοί θα κρατήσουνε στο χρόνο· απ' αυτή την άποψη αποτελεί πολύ καλή δοκιμασία ο χωρισμός, δείχνει τη δύναμη, την αντοχή της σχέσης, μα και την ανάγκη που τη δημιούργησε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μεγαλώνουμε· αυτή είναι η μεγάλη διαπίστωση, η ουσία που εμπεδώνει κανείς κατά τη διάρκεια της θητείας στον Ε.Σ.. Καλό είναι αυτό, τα μοιρολατρικά και μίζερα σχόλια για το παρελθόν που μένει πίσω δεν έχουν θέση σε τούτη την ανάρτηση. Απλά έρχονται ορισμένες στιγμές που αισθάνεσαι το πέρασμα αυτό του χρόνου πολύ περισσότερο αστραπιαίο απ' όσο είχες υπολογίσει αρχικά. Πόσο σχετική μπορεί να είναι η σχετικότητα του χρόνου; Πάρα πολύ ή και καθόλου. Είναι η μοναδικότητα της στιγμής και η βαρύτητα της σκέψης που μπερδεύουν το παιχνίδι· ναι, και η ψυχολογία.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα πέλαγα απλώνονται μπροστά μας για να τα διασχίσουμε και να φτάσουμε ως την άκρη του κόσμου, μ' όλες τις φουρτούνες και τις μπουνάτσες που επιφυλάσσουν. Μόνο προσοχή, μην ξεφύγουμε απ' το στόχο: προορισμός είναι η ψυχή κι όχι οι γεωγραφικές συντεταγμένες, επομένως το κατακόρυφο βάθος μετράει κι όχι η οριζόντια απόσταση. Καλοτάξιδοι.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-p-LVPWMRw6o/UF4NLyE1x2I/AAAAAAAAAOg/-QkpXpqtVZg/s1600/P8190797.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-p-LVPWMRw6o/UF4NLyE1x2I/AAAAAAAAAOg/-QkpXpqtVZg/s320/P8190797.JPG" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-43697094584482364922012-06-16T12:47:00.000+03:002012-06-16T12:52:37.469+03:00Ελλάς ώρα μηδέν.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-nJBcRol1bMY/T9xU29lvK8I/AAAAAAAAAOM/4Ew0wlX2oa0/s1600/germansontheparthenon1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="http://4.bp.blogspot.com/-nJBcRol1bMY/T9xU29lvK8I/AAAAAAAAAOM/4Ew0wlX2oa0/s320/germansontheparthenon1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Ορκίζομαι να φυλάττω πίστιν εις την Πατρίδα.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Υπακοήν εις το Σύνταγμα, τους Νόμους και τα Ψηφίσματα του Κράτους.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Υποταγήν εις τους ανωτέρους μου,</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>να εκτελώ προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς των.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Να υπερασπίζω, με πίστιν και αφοσίωσιν,</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου, τας σημαίας.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Να μην τας εγκαταλείπω, μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ' αυτών.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Να φυλάττω δε ακριβώς τους Στρατιωτικούς Νόμους</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>και να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος Στρατιώτης.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
Σύμφωνοι. Πίστη, αφοσίωση κι υποταγή. Το Έθνος χρήζει σωτηρίας και οι Μεσσίες, έχοντας παραταχθεί σαν μνηστήρες μιας καρτερικής κι υπομονετικής Πηνελόπης-Πατρίδας, έρχονται πάντοτε εκ των έξω. Ε βέβαια, πάντοτε οι εξωτερικοί προστάτες γνοιάζονταν πολύ περισσότερο απ' τους αυτόχθονες νοικοκυραίους του τόπου ετούτου για την πρόοδο και την ανέλιξη της πατρίδας τους. Είναι το κίνημα του Φιλελληνισμού που βαστάει από το '21 μέχρι και σήμερα, κοντά δύο αιώνες μετά. Κάθε συμβουλή και υπόδειξη καλοδεχούμενη και επιβεβλημένη, εμείς εδώ δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να συλλάβουμε ούτε να κατανοήσουμε την κρισιμότητα της κατάστασης για τη χώρα, γινόμαστε άθελά μας υποχείρια κάθε "λαϊκού δημαγωγίσκου" που στόχο έχει να αποπροσανατολίσει τις μάζες, παρέχοντας χύδην φρούδες ελπίδες. Γιατί η Ελπίδα πέθανε, δεν υπάρχει πια. Κι η Πηνελόπη, ως γνήσια Πόρνη που από γεννησιμιού της έχει μάθει να εκδίδεται στις πιο ανταγωνιστικές ταρίφες, βολτάρει γηρασμένη και ρυτιδιασμένη στο πεζοδρόμιο, γυρεύοντας απεγνωσμένη πελάτες, διαθέσιμους και ικανούς να καλύψουν τις ανάγκες της.</div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
Εδώ όμως εκπέσαμε, άθελά μας, σε ασάφειες και αντιφάσεις. Σε ποια <i>Πατρίδα </i>ορκίστηκες να φυλάττεις <i>πίστιν</i> Στρατιώτη; Ποιο <i>Σύνταγμα</i>, ποιους <i>Νόμους </i>και ποια <i>Ψηφίσματα </i>έδωσες όρκο να υπακούς; Οι ανώτεροι, στους οποίους ορκίστηκες <i>Υποταγήν</i> και πρόθυμη εκτέλεση των διαταγών τους, υπηρετούν το ίδιο με σένα Έθνος; </div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
Ζώντας και δρώντας μέσα σ' αυτή τη μεγάλη Φούσκα, χρόνια τώρα, έχεις φτάσει Στρατιώτη στο απόγειο του παραλογισμού σου. Δεν υπάρχουνε γιατί, εκεί που τελειώνει η λογική, αρχινάει ο στρατός. Κι όμως, ένα κομματάκι μέσα σου παραμένει ζωντανό, πεισμωμένο και αρνούμενο να αποδεχθεί το φιάσκο που ανεβαίνει ως η τελειότερα στημένη θεατρική παράσταση στην Ιστορία. Το μαρτυράει κι ο όρκος που μόλις έδωσες, διάβασέ τον καλύτερα και με προσοχή, όχι εκεί που θέλουν Αυτοί, μα εκεί που σε προστάζει το ριζικό σου: </div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>"</i><i>Να υπερασπίζω, με πίστιν και αφοσίωσιν,</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου, τας σημαίας.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Να μην τας εγκαταλείπω, μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ' αυτών."</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Εδώ είναι που αυθόρμητα και πηγαία ξεπροβάλλουν σαν πίδακες λάβας οι στίχοι του ποιητή:</div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i><br /></i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Εκεί μέσα εκατοικούσες </i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>πικραμένη εντροπαλή</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>κι ένα στόμα εκαρτερούσες</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>"έλα πάλι" να σου πει.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Άργειε να 'ρθει εκείνη η μέρα, </i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>κι ήταν όλα σιωπηλά,</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>γιατί τα 'σκιαζε η φοβέρα</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>και τα πλάκωνε η σκλαβιά.</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i><br /></i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
Πάμε σαν άλλοτε λοιπόν. Εκεί που καταργείται η λογική, να κοιτάζεις πίσω σου Στρατιώτη, να ψάξεις να βρεις τους δρόμους που οι προπάτορές σου χάραξαν και υπέδειξαν σε σένα. Αυτές τις υποδείξεις να ακολουθάς, τις εσώτερες, τις βαθιές, τις κατάδικές σου κι όχι τις ξενικές. </div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i><br /></i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>τους παλιούς μου φίλους καλώ</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>με φοβέρες και μ' αίματα!</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i><br /></i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
Είσαι ο πλουσιότερος Στρατιώτης στον κόσμο. Γεμάτος μνήμες, ηρωικές μάχες, κοσμοϊστορικά γεγονότα, ανεκτίμητο πολιτισμό. Έχεις παραλάβει μια αξιοζήλευτη παρακαταθήκη κι αυτός είναι ένας κύριος λόγος που σ' έχουν στο στόχαστρο, αιώνες τώρα.</div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
Πάμε σαν άλλοτε λοιπόν. Με τα ίδια σύμβολα, όπως και τότε. Με τους Ανθρώπους που ύψωσαν άφοβα και με τόλμη το ανάστημά τους απέναντι στο Θάνατο. Και ξέσκισαν τα βρωμερά και μολυσμένα πανιά του Σκοταδισμού, απομακρύνοντάς τα από την κοιτίδα του πολιτισμού και της ελεύθερης σκέψης. Κι έκαναν τότε τον κόσμο να παραληρεί, <i>"Στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες"</i>. Διότι</div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<i>"Ημείς, αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμε την επανάσταση..."</i></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif; text-align: justify;">
Πάμε σαν άλλοτε λοιπόν. Ο Φασισμός δεν μπορεί ν' αλλάξει πρόσωπο. Κι ο εχθρός είναι πάλι ο ίδιος, καμουφλαρισμένος ασφαλώς. Απέναντι στον παραλογισμό τους έχουμε μάθει, καιρό τώρα, να αντιστεκόμαστε και να επιβιώνουμε. Ναι, με τρέλλα. Χωρίς αυτήν δεν επήγαινε ο κόσμος μπροστά. Αντίθετα, δεν μας χρειάζονται ούτε Μεσσίες ούτε Πατερούληδες-Προστάτες.</div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Ζήτω το Έθνος.</div>
<div style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<br /></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-88789179508567986992012-05-09T12:16:00.000+03:002012-05-09T12:36:53.248+03:00"Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-S4zElvuD-iE/T6o1L749QMI/AAAAAAAAAN4/hSjmuGkFlqc/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-S4zElvuD-iE/T6o1L749QMI/AAAAAAAAAN4/hSjmuGkFlqc/s1600/images.jpg" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ο νεο<span style="line-height: 13.5pt; text-align: justify;">ναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό
και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία,
δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η
μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην
ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν,
ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε
είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και
η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη
αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε
δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα
και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις
πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει
ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι
των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική "παράδοση"
η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και
αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ενώ τα πουλιά... Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι
κυνηγοί αρμόζουν, με τις "ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις".
Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με
τη μορφή "λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων" σχηματίζει φαινόμενα
λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες
επιδημίες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος
αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη,
μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ' αυτό τον πόλεμο η
Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η "Δημοκρατία", εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον
Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους.
Και τον... νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι
από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε
μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ' αυτό, δεν νικούσαμε κανένα
φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να
μας υποτάξει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-YLccLi_tgeA/T6o1Onkr6fI/AAAAAAAAAOA/RtFvyelSzdY/s1600/images+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-YLccLi_tgeA/T6o1Onkr6fI/AAAAAAAAAOA/RtFvyelSzdY/s1600/images+(1).jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε
άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί
"Ελευθερία", "Δημοκρατίας", και "λίκνων πνευματικών
και μη", για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς
αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη
μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες
στους άλλους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό
έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί
τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα
του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά
θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια
της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και
δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια
θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του
όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να
το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία
μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα
να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που
βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά
όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει
οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν
μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία
διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία
του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε
για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια
των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της
σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι
για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των
άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός
οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι' αυτό και σταματώ. Ο
ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος </span><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; line-height: 13.5pt;">κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω
να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη
ανθρώπινη ελευθερία.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή
προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα
που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί
ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν.
Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών.
Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού
και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους
νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου
ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη
διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και
όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία
και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα
αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός
η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο
εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές
κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους
με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου
και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια
άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας -
που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα
οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος "αρχηγός" που θα ηγηθεί
αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα 'ναι αργά για ν'
αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς - όπως στη γνωστή
παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε
να 'μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και
τόσο "ανθρώπινοι" και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή
ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο
νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση.
Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><b><i>Μάνος Χατζιδάκις</i></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><b><i>Φεβρουάριος 1993</i></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><b><i>(Πρώτη δημοσίευση του κειμένου, στο πρόγραμμα αντιναζιστικής
συναυλίας</i></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><b><i>που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων)</i></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-47804469978040809752012-04-02T10:36:00.009+03:002012-04-02T10:50:07.693+03:00Νίκος Καββαδίας: πολιτικός & ερωτικός<div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; "><br /></div><a href="http://1.bp.blogspot.com/-8PejKp-d_98/T3lXqwYWitI/AAAAAAAAANc/ARpxYKwwk9c/s1600/kabbadias-thumb-large.jpg" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; "><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 206px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-8PejKp-d_98/T3lXqwYWitI/AAAAAAAAANc/ARpxYKwwk9c/s320/kabbadias-thumb-large.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5726704793231461074" /></a><div><div style="font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; line-height: normal; text-align: center; "><span><u><br /></u></span></div><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; "><div style="text-align: -webkit-auto; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; "><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; "></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;margin-bottom: 0.0001pt; "><span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%; font-family: Cambria, serif; ">Η πλειονότητα του κόσμου γνωρίζει το Νίκο Καββαδία ως τον απόλυτο ποιητή της θάλασσας, του ναυτικού ταξιδιού με τις πραγματικές δυσκολίες, με τις φουρτούνες, τα τροπικά ταξίδια, τους εξωτικούς προορισμούς και τις ακατανόητες ή ασυνάρτητες εικόνες, οι οποίες σε πάνε αλλού...</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%; font-family: Cambria, serif; "><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;margin-bottom: 0.0001pt; "><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%; font-family: Cambria, serif; ">Όμως ο Καββαδίας, όντας λάτρης του ταξιδιού, της περιπέτειας και της φυγής, αλλά και ταγμένος εραστής της θάλασσας, δεν θα μπορούσε παρά να είναι βαθιά ερωτικός και συναισθηματικός. Ακόμη, παρ' όλο που η θάλασσα είναι σχεδόν συνέχεια το φυσικό του περιβάλλον, ζει σε μια ταραγμένη εποχή και δεν διστάζει να πάρει θέση: είναι πολιτικοποιημένος, γρήγορα οργανώνεται στις πρώτες γραμμές του ΚΚΕ (στο ΕΑΜ ναυτικών αρχικά και ύστερα στο ΕΑΜ λογοτεχνών-ποιητών) και μετουσιώνει σε στρατευμένη ποίηση την ανησυχία του.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;margin-bottom: 0.0001pt; "><span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%; font-family: Cambria, serif; ">Όλα αυτά στα "Ανένταχτα" του Νίκου Καββαδία· σκάλωσα, διαβάζοντάς τα, και σε θυμήθηκα για κάποιο λόγο. Σκέφτηκα να σου στείλω ένα, μα δεν κατόρθωσα να ξεχωρίσω ποιο, ήταν όλα πολύ όμορφα και τρυφερά. Γι' αυτό αποφάσισα να σου τα στείλω όλα. Καλή ανάγνωση:</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; font-family: Cambria, serif; "><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;margin-bottom: 0.0001pt; "><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%; font-family: Cambria, serif; "><a href="http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/nikos_kabbadias/anentaxta_home.htm#06" target="_blank"><span>http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/nikos_kabbadias/anentaxta_home.htm#06</span></a><span><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt"><span style="font-size:12.0pt;line-height:115%;font-family:"Cambria","serif"; mso-ascii-theme-font:major-latin;mso-hansi-theme-font:major-latin"> </span></p><p></p> <p class="MsoNormal" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; "><o:p> </o:p></p></div></div></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-49991181088882023752012-02-27T00:01:00.004+02:002012-02-27T00:18:39.247+02:00Φθινόπωρο<a href="http://1.bp.blogspot.com/-mmb8uHdqiuo/T0qvTNoctyI/AAAAAAAAANQ/hEqGzaCkV7c/s1600/PA120034.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-mmb8uHdqiuo/T0qvTNoctyI/AAAAAAAAANQ/hEqGzaCkV7c/s320/PA120034.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5713571821884585762" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 100%; "><br />Πρώτη νύχτα απόψε. Θα κοιμηθούμε χώρια. Μακριά. </span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σύγκρουση, ανοιχτός πόλεμος. Το μέσα μας ενώνει, το έξω μας χωρίζει. Θα 'ρθει η ισορροπία; Ή μάταιος ο κόπος;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένα είναι βέβαιο: δύσκολο δυο ζωές να συντρέξουν, να συμπέσουν, να συνταξιδέψουν. Το μοναχικό ταξίδεμα σου φαινόταν παιχνιδάκι. Στο μαζί υπάρχει ζήτημα, είναι ξεκάθαρο. Μπορεί ο ένας να παρακολουθήσει τ' αλλουνού τη φροντίδα; Θέλει ν' ακούσει αυτά τα "σ' αγαπάω", εκείνα τα "σε μισώ", μα και τα τελευταία, τα "κοντά σου δεν αντέχω, μακριά σου δεν μπορώ";</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο χρόνος τι θα φέρει κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει. Πάλι καλά. </div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-83433452883660536862012-01-01T12:34:00.005+02:002012-01-01T18:04:44.940+02:00Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά<div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><object style="height: 390px; width: 640px" width="640" height="360"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/6RlTbjYaEZU?version=3&feature=player_detailpage"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/6RlTbjYaEZU?version=3&feature=player_detailpage" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="640" height="360"></embed></object></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ψάχνοντας σε στιγμές χαλάρωσης και Πρωτοχρονιάτικης κατάνυξης, ξέθαψα ετούτη την ηχογράφηση. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η φωνή κι η ερμηνεία ήταν εκείνα που με "τσίγκλισαν" και με παρακίνησαν ώστε να το τοιχοκολλήσω και όχι το περιεχόμενο των στίχων. Τώρα βέβαια αν κάποιος θέλει να κάνει τις δικές του μεταφορές κι αντιστοιχίες στο σήμερα, σαφέστατα μπορεί κι έχει μπόλικα πατήματα για να το κάνει...</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία, πίστη κι ελπίδα.</div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-902537823667044952011-09-26T11:50:00.007+03:002011-10-27T00:09:59.977+03:00...με τους Βορριάδες<div><br /></div><a href="http://3.bp.blogspot.com/-lXdf_Io6aHo/Tqh3F0JJ-pI/AAAAAAAAANE/QuhQVqpXxf4/s1600/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CE%2596%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B3%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582%2B-%2B%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B5%25CF%2582%2B%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25AE.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 222px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-lXdf_Io6aHo/Tqh3F0JJ-pI/AAAAAAAAANE/QuhQVqpXxf4/s320/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CE%2596%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B3%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582%2B-%2B%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B5%25CF%2582%2B%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25AE.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5667911072825866898" /></a><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σίγουρα αναγνώστη θα 'χεις αρχίσει ν' απορείς και να πιστεύεις πως τούτο δω το ιστολόγιο διακατέχεται από εμμονές. Τη μια "...με τους "Βορριάδες" " (<a href="http://ortsarw.blogspot.com/2009/12/blog-post.html">http://ortsarw.blogspot.com/2009/12/blog-post.html</a>), την άλλη "...με τους ήχους των παλιών καιρών" (<a href="http://ortsarw.blogspot.com/2010/12/blog-post.html">http://ortsarw.blogspot.com/2010/12/blog-post.html</a>), είναι και κομμάτι αγριευτική η φυσιογνωμία του καλλιτέχνη, "τι τον πιάνει κάθε χρόνο και ποστάρει τη φωτογραφία του" θ' αναρωτιέσαι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πάμε λοιπόν πάλι από την αρχή. Τα πάντα γύρω από αυτό το ιστολόγιο περιστρέφονται γύρω απ' το ταξίδι. Αυτός είναι ο σκοπός και ο λόγος ύπαρξής του (<a href="http://ortsarw.blogspot.com/2009/10/blog-post_3390.html">http://ortsarw.blogspot.com/2009/10/blog-post_3390.html</a>), οι περισσότερες αναρτήσεις συνδέονται μ' αυτό και, τελοσπάντων, αυτή είναι η μούρλα και η πετριά του γράφοντα. Κι αν δεν μπορείς την ώρα που το ορέγεσαι να μπουκάρεις σ' ένα βαπόρι και να την κάνεις απ' τη Σκατόπολη της μιζέριας, της μουρτζουφλιάς, του χάους και της κατάθλιψης, αφήνεις να το κάνουν άλλοι για σένα μ' ένα τρόπο διαφορετικό για ένα ταξίδι αλλιώτικο από τ' άλλα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τώρα πια, με την εμπειρία των δύο προηγούμενων χρόνων, έχεις κι εσύ φίλε αναγνώστη άποψη και εικόνα για το εν λόγω μπάρκο. Ήχοι με ρυθμούς και μελωδίες από ένα διαφορετικό τόπο και χρόνο, με στίχους και φωνές νοσταλγικές, με μια δόση μελαγχολίας αλλά και μια διάθεση ανάτασης. Ανθρώποι και μορφές που σήμερα πια δε συναντάς συχνά, έχουνε μια στάση στο χώρο κι ένα βλέμμα που σε ξαφνιάζει, σε καθηλώνει, σε διαβάζει τι καπνό φουμάρεις κι ύστερα σε γδύνει. Γιατί σου λέει, αυτό είναι το ζητούμενο: βγάλε τη μάσκα, άνοιξε τα μάτια σου να δεις, με τ' αυτιά σου ν' απολαύσεις και με τη φαντασία σου να φύγεις· κι ό,τι βαραίνει και σκοτεινιάζει την ψυχή σου, σήκως με αφοβιά να το πετάξεις, να το ξεράσεις, να βγει από το μέσα σου, ν' αλαφρύνεις.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τέτοιο είναι και φέτος το ταξίδι, ίδιες οι μέρες και ώρες αφιξοαναχώρησης, 16 του Οκτώβρη το παρθενικό. Το βαπόρι όμως άλλαξε, "Δες το αλλιώς" αυτή τη φορά, πιο εναλλακτικά, πιο ροκ. Γιατί πιο ροκ είναι οι καιροί που ζούμε. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Μόλα όλα, πρόσω αργά η αριστερή. Ο πλοίαρχος και το πλήρωμα σας καλωσορίζουν και σας εύχονται να έχετε ένα άνετο ταξίδι. Ο καιρός προβλέπεται άστατος, θυελλώδεις θα είναι οι άνεμοι, "Βορριάδες".</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"><i><b>Μεζεδοπωλείο</b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b>«ΔΕΣ ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ»</b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b>Από Κυριακή 16 Οκτωβρίου,</b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b>Στις 14:30</b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b>Ηρώων Πολυτεχνείου 38,</b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b>Πλατεία Βίγλας, Μελίσσια</b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b>Τηλ.:210-6139025</b></i></div></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-97657225992960402011-08-31T10:58:00.036+03:002011-09-05T17:56:21.489+03:00Φευγιό<div>
<br /></div><a href="http://2.bp.blogspot.com/-IN2AXGvYVqA/Tl4LsIAJf6I/AAAAAAAAAM0/xTbzqaTKHdg/s1600/P8260063.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-IN2AXGvYVqA/Tl4LsIAJf6I/AAAAAAAAAM0/xTbzqaTKHdg/s320/P8260063.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5646963835459436450" /></a><div style="text-align: left;">
<br /></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span">Πάντοτε οι τελευταίες μέρες των διακοπών είχαν αυτό το κάτι, θες μια αίσθηση ευχαρίστησης και πληρότητας των στιγμών που περισυνέλλεξες συνοδευόμενη από την απογοήτευση ότι αυτές τελείωσαν, θες που ο καιρός αποκαλόκαιρα γλυκαίνει κι αποκτά χρώμα και μυρωδιά κι ο τόπος μοιάζει στα μάτια σου ένας ονειρεμένος παράδεισος, είναι και ο βιαστικός Σεπτέμβρης που καταφθάνει φουριόζος και σε προδιαθέτει με έγνοιες και άγχητα, άγνωστες για το λεξιλόγιό σου έννοιες εδώ και σχεδόν δυο μήνες, όλο τούτο το σκηνικό έφτιαξε μια γλυκιά μελαγχολία που ταίριαξε απόλυτα με την εικόνα της φύσης και σε έκανε να φύγεις για λίγο, να σηκωθείς ψηλά και να ταξιδέψεις πίσω, στην εποχή της τρυφερότητας και της απαλότητας των πάντων...</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span">
<br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span">Τότε που ήσουν ευτυχισμένος με πολύ λιγότερα, σκέψεις εσώτερες βαριές δεν είχαν καμιά θέση στην ψυχή σου, έγνοιες φορτικές νευρωτικές δεν χωρούσαν μες στο νου σου, η μέρα γέμιζε με τη θάλασσα, την περιπέτεια και την εξερεύνηση -λάτρευες την ιδέα ότι ήσουνα λέει ναυαγός που τον ξέβρασε το κύμα και ανακάλυπτε νέα μέρη, παράξενα φυτά, απολιθωμένα οστά από αλλόκοτα πλάσματα, μπαούλα που σίγουρα έκρυβαν μέσα τους πολύτιμους λίθους και ξεχασμένους θησαυρούς, κάτι ανάμεσα σε πειρατή Μπαρμπαρόσα και περιπατητή Δαρβίνο με μια δόση Γαλάζιας Λίμνης, έτσι για να μην αφήνουμε το ερωτικό στοιχείο στην απέξω- ενώ οι νύχτες είχαν πάντοτε μια ιστορία να σου διηγηθούν από τα περασμένα, οι μεγάλοι θυμόνταν τα δικά τους, "πώς τηνε βγάλαμε καθαρή σε τέθοιες συνθήκες, σ' ένα μιτάτο να κοιμούμεστα καμιά δεκαριά νομάτοι, αδέρφια, ξαδέρφια, γονιοί και παππουδολαλάδες, παρέα με τσι ποντικοί και τσι σκορπιοί, δίχως ρεύμα και νερό, με βότανα και γιατρικά πρωτόγονα αντίς για φάρμακα" απορούσαν, τα καλαμπούρια και τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν κι η βραδινή κουβέρτα στην αυλή είχε γίνει θεσμός κάτω απ' τον φορτωμένο σαν πολυέλαιο ουρανό, με πάπλωμα έμοιαζε που σε σκέπαζε ζεστά λίγο πριν ο Μορφέας σε τυλίξει στις φτερούγες του...</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span">
<br /></span></div><div style="text-align: justify;">Ένα σακί γεμάτο εικόνες και αισθήσεις μάζεψες κι εφέτος. </div><div style="text-align: justify;">
<br /></div><div style="text-align: justify;">Πήρες μια καλή γεύση από τα ξένα, το ταξίδι ξεκίνησε απ' το Βορρά. Σαν σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι, μια φύση αλλιώτικη, πληθωρική και γενναιόδωρη, συγχρόνως όμως άοσμη και κρύα. Πόσο καλά ήταν στερεωμένος ο κόσμος εκεί πάνω, απόρησες. Λες κι ένας άλλος θεός, εκείνος της τακτοποίησης και της ισορροπίας να είχε βάλει το χέρι του κι ήταν όλα στη σωστή τους θέση και σειρά. Κι όσο αλλιώτικη ήταν η φύση, τόσο κι οι άνθρωποι θαρρούσες πως ήταν απ' αλλού φερμένοι, με μέτρο και σπουδή η κάθε τους κίνηση, σαν εκπαιδευμένα με πειθαρχία στρατιωτάκια, τίποτε δεν ξέφευγε από το πρόγραμμα και την προσχεδιασμένη ροή των πραγμάτων. </div><div style="text-align: justify;">
<br /></div><div style="text-align: justify;">Κι ύστερα τράβηξες κατά το Νότο. Γνώριμοι τόποι· μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Κι έφτιαξες την Ελλάδα, λέει ο ποιητής. Κι όμως, δεν είναι αρκετά αυτά. Είναι το άκουσμα, η αρχέγονη κραυγή που συντονίζει τα κορμιά και τις ψυχές, ο ήχος του ξύλου που κουνάει κάτι από το μέσα σου, κάπου εκεί πρέπει να είναι που ο έρωτας γεννιέται. Κι έτσι συμπληρώνεται το παζλ.</div><div style="text-align: justify;">
<br /></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span">Επιστροφή. Νέτη, σκέτη, βαριά, ακαριαία και απότομη, σαν άγαρμπη προσγείωση. Έτσι ήταν πάντα, σήμα κατατεθέν του τέλους της ξεγνοιασιάς και της έναρξης του νέου βιορυθμού, πιο γνώριμου στη συνήθεια, πιο παρανοϊκού και ξένου για την ανθρώπινη φύση. Ο χειμώνας φαντάζει ακόμα μακρινός, όχι και τόσο ρόδινος, οι προκλήσεις είναι για τους δυνατούς. Οι φίλοι κι οι δικοί αραιώνουν επικίνδυνα, το φευγιό μοιάζει σιγά σιγά ανάγκη επιτακτική, "πατρίδα σου η κάθε πατρίδα, πολίτες του κόσμου είμαστε όλοι" ηχούν τα παγκοσμιοποιημένα προστάγματα στ' αυτιά σου σαν εμβατήρια οπισθοχώρησης. Κι από την άλλη, ο ποιητής σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου, ν' αναμετρηθείς σε θέλει με τους φόβους και τις αδυναμίες σου, η φυγή είναι δειλία.</span></div><div>
<br /></div><div><b><i>Είπες: "Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.</i></b></div><div><b><i>Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.</i></b></div><div><b><i>Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή·</i></b></div><div><b><i>κι είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.</i></b></div><div><b><i>Ο νους μου ως πότε μες στο μαρασμόν αυτόν θα μένει.</i></b></div><div><b><i>Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω</i></b></div><div><b><i>ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ</i></b></div><div><b><i>που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα."</i></b></div><div><b><i>
<br /></i></b></div><div><b><i>Καινούργιους τόπους δε θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.</i></b></div><div><b><i>Η πόλις θα σε ακολουθεί, στους δρόμους θα γυρνάς</i></b></div><div><b><i>τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·</i></b></div><div><b><i>και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.</i></b></div><div><b><i>Πάντα στην ίδια πόλη αυτή θα φτάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-</i></b></div><div><b><i>δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.</i></b></div><div><b><i>Έτσι που η ζωή σου ρήμαξε εδώ</i></b></div><div><b><i>στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλη τη γη τη χάλασες.</i></b></div><div>
<br /></div><div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 14px; line-height: 18px;">"Η Πόλις", Κ.Π.Καβάφης</span></span></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-23079850134135480732011-05-28T17:25:00.005+03:002011-05-28T17:58:23.201+03:00Θυμήθηκα...<div><br /></div><div><object style="height: 390px; width: 640px" width="640" height="390"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/eba0w4daAEg?version=3"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/eba0w4daAEg?version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="640" height="390"></embed></object></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">...τότε λέει που ήμαστε εφηβάκια κι ακούγαμε και βλέπαμε κάπως αλλιώς τα πράγματα. Ήτανε βλέπεις τα όνειρα πιο ζωντανά κι η πίστη μας πιο έντονη, "τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του" γιατί "αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σήμερα τέτοιοι στίχοι δεν γράφονται πια. Ούτε αντίστοιχου βεληνεκούς. Αχ, τα όνειρα βλέπεις... Πεθαίνουνε πιο γρήγορα στις μέρες μας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έχω μια ενοχική και μια γλυκιά ταυτόχρονα αίσθηση για εκείνη την εποχή. Ενοχική γιατί αν τα βλέπαμε πιο ωμά απ' την αρχή, χωρίς παραμύθια και ρομάντζα, ίσως τώρα να ήταν αλλιώς η κατάσταση, ίσως να είχαμε προσγειωθεί νωρίτερα και ομαλότερα. Γλυκιά (κι αυτή επιλέγω να κρατήσω τελικά ως πηλίκο) γιατί όταν έρχονται τα δύσκολα έρχεται και σε στηρίζει η άτιμη η μνήμη που δεν ξεγράφει, κατεβαίνεις κι εσύ στο κατώι των αναμνήσεων κι ανακαλύπτεις παλαιωμένους θησαυρούς. Όση αξία μπορεί να 'χει ένα κάτι παλαιό και πολυκαιρισμένο, όση αξία μπορεί να βαστήξει ένα κάτι στο πέρασμα του χρόνου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υ.Γ.: Δεν είχε καταχωρηθεί με βεβαιότητα ο στιχουργός του κομματιού στη μνήμη του γράφοντα. Κοιτάζοντας φυσικά πιο κάτω αναφώνησε: ε βέβαια! ποιος άλλος.</div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-74898185531608634632011-05-12T14:50:00.001+03:002011-05-26T19:23:46.952+03:00Δε φάνηκε ποτέ<div><br /></div><a href="http://3.bp.blogspot.com/-_uKY7zTijIY/TcvUUBMZmBI/AAAAAAAAALw/3IC11O7slME/s1600/brokhe.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 212px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-_uKY7zTijIY/TcvUUBMZmBI/AAAAAAAAALw/3IC11O7slME/s320/brokhe.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5605807601575630866" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Όλη νύχτα την περίμενε. Αγωνιούσε κι έψαχνε με μανία στο δωμάτιό του μήπως και έβρισκε κάποιο σημάδι, είτε να εντοπίσει κάτι απ' τη θωριά της είτε ν' ακούσει κάποιο απομεινάρι της μυρωδιάς της. Τίποτε. Σκουντουφλούσε διαρκώς απάνω στο κενό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα μα το μάτι του με δυσκολία άνοιγε. Ήτανε βλέπεις μια απ' τα ίδια, μουντό, σκυθρωπό και μουρτζούφλικο το σκηνικό του πρωινού , "Λονδίνο γινήκαμε" συνήθιζε να γκρινιάζει, τον πήγαινε πολύ πίσω ο καιρός και του στερούσε την ενέργεια από τις καθημερινές του ασχολίες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Με τα πολλά κι αφού χουζούρεψε κάτω απ' τα σκεπάσματά του, βάλθηκε να σηκωθεί. Τον περίμενε ένα αχνιστό καφεδάκι ακριβώς δίπλα του, πάνω στο μικρό κομοδινο. Ήπιε δυο καλές γουλιές και, λες και επρόκειτο για μαγικό φίλτρο, σηκώθηκε απότομα απ' το κρεβάτι. Ετοιμάστηκε μάνι μάνι και βγήκε απ' το σπίτι, είχε δουλειές σήμερα και θα κατέβαινε στο κέντρο για διεκπεραίωση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Του άρεσε πολύ να περπατάει. Στις όμορφες μα και στις άσκημες γωνιές. Στις μυρωδάτες κι ολόφωτες γειτονιές μα και στα βρώμικα και γκιζόθωρα στενά της Σκατόπολης. Λάτρευε τις αντιθέσεις, πίστευε πως μπορούσε να αντλεί ομορφιά μέσα από μια σκούρα, άναρχη και σχεδόν καταθλιπτική πραγματικότητα. Θες ωθούμενος από μια πηγαία αισιοδοξία, θες ορμώμενος από μια αίσθηση ανεξαρτησίας και εύρους επιλογών, όπως και να 'χε του 'δινε κίνητρο για σκέψη ο περίπατος, ένα νόημα στην κατά τ' άλλα μονότονη και μηχανιστικά προβλεπόμενη καθημερινότητά του τον τελευταίο καιρό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Γυρίζοντας μουσκίδι από την ξαφνική βροχή, άφησε τις σκέψεις να βρέχονται ολομόναχες έξω από το στεγνό και ασφαλές σπίτι του, "βρε ίντ' Απρίλης κι ίντα Μάης ήτονε πάλι εφέτος" μονολογούσε. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έχοντας φχαριστηθεί το γεύμα του, αποσύρθηκε για την καθιερωμένη σιέστα του μεσημεριού. Λίγο πριν τσιμπήσει ένα ελαφρύ υπνάκι, ένιωσε άδειο το κρεβάτι του και συνειδητοποίησε πως εκείνη είχε αργήσει να φανεί. Όχι, ξανασκέφτηκε και διόρθωσε: δε φάνηκε ποτέ.</div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-49523049275529076832011-04-07T17:15:00.004+03:002011-04-07T17:33:12.690+03:00Αηδιάζοντας τον εαυτό σου<div><br /></div><a href="http://4.bp.blogspot.com/-fONiwoDD0E8/TZ3LBvx6QGI/AAAAAAAAALM/MOY7449gojg/s1600/fission%2B%25282%2529.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 182px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-fONiwoDD0E8/TZ3LBvx6QGI/AAAAAAAAALM/MOY7449gojg/s320/fission%2B%25282%2529.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5592849543130136674" /></a><br /><div>Ενδιαφέρουσα επισήμανση: <a href="http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/04/blog-post_1887.html">http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/04/blog-post_1887.html</a></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-36308726067619843682011-03-18T15:40:00.013+02:002011-03-21T17:20:25.590+02:00Reboot<div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-12FdO1ISs4U/TYN1XYbyvZI/AAAAAAAAAKs/f-tbCbjclk0/s1600/cool_error.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-12FdO1ISs4U/TYN1XYbyvZI/AAAAAAAAAKs/f-tbCbjclk0/s320/cool_error.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5585437007426010514" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Σαν ήτανε μικρός, άκουγε απ' τους παππούδες του τις ιστορίες της Κατοχής και του πολέμου. Και έμενε με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζει μες στα μάτια τον πάππο του να αφηγείται για ζόρικες εποχές, χωρίς δουλειές, με ευκολίες ελάχιστες έως ανύπαρκτες και την πείνα να απειλεί τις ζωές. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"Κι όμως...", είχε να πει εκείνος, "ήμεστα ευτυχισμένοι ετότες. Όσο κι αν τα χρόνια ακούγονται σκληρά στ' αυτιά σου, εβρίσκαμε τη δύναμη και ζούσαμε φχαριστημένοι. Με τα όμορφα και τ' άσκημα. Γιατί δεν ήτονε μόνο ερημιά, αρρώστια και μιζέρια η εποχή. Ίσα ίσα, κάθε Κυριακή παίζανε τα βιολιά και πά(γ)αινε όλος ο κόσμος να διασκεδάσει, να εκφραστεί, να εκτονωθεί, να συνευρεθεί..." Ναι, τα βιολιά ήτανε στο επίκεντρο της ψυχαγωγίας και όλου του κοινωνικού γίγνεσθαι. Εκεί οι αντράδες κάνανε το κόρτε με τις θυ(γ)ατέρες, ένας και μόνο χορός ισοδυναμούσε με ισχυρό ερωτικό παιχνίδι. Ο χρόνος και η εναλλαγή των εποχών όριζε την καθημερινότητα: το καλοκαίρι θέρος, το Σεπτέμβρη τρυ(γ)οπατήματα, το Νοέμβρη τα χατζάνια (ή αλλού καζάνια), λίγο αργότερα τα λιομαζώματα ως τα Χριστό(γ)εννα, ύστερα τα χοιροσφάγια, οι μοσκαριές και τα τζαμπουνοντούμπακα της Αποκριάς κι έπειτα τα σαρακοστιανά, η νηστεία που αποτελούσε θεσμό, μέχρι το ρίφι της Λαμπρής, και φτου κι απ' την αρχή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αφού μεγάλωσε κομμάτι κι άρχισε να πήζει μια (ν)υχιά ο νους μέσα στην κεφαλή του, άκουγε για τα δύσκολα χρόνια των γονιών του, δικτατορίες λέει, χούντες και περιορισμοί, "Ελευθεροτυπία" και "Το Βήμα" διπλωμένα κάτω απ' τη μασχάλη, ο Μίκης απαγορευμένος, το παρακράτος μιας αδίστακτης δεξιάς ύπουλος δολοφόνος τόσων ελεύθερων ανθρώπων, και να, έμαθε και την ελευθερία, τι θα πει δικαίωμα, τι σημαίνει Αγώνας, πάρε κι ένα Πολυτεχνείο να 'χεις, τόσα νέα παιδιά, μπράβο τους που τόλμησαν, είχανε τσαγανό τα σκασμένα, πληρώθηκε με αίμα η εξέγερση. Κι έπειτα Κύπρος, μεταπολίτευση, δημοκρατία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το χρονοδιάγραμμα έφτανε σιγά σιγά στη δική του ζωή, τα χρόνια άλλαξαν, ο λαουτζίκος φχαριστήθκε κομμάτι, έφαγε και λίγδωσε τ' αντεράκι του (σε ορισμένες περιπτώσεις βέβαια βαρυστομάχιασε, αυτά παθαίνεις άμα είσαι για μέρες νηστικός και πέσεις λαίμαργα με τα μπούνια στο ψαχνό), η χώρα λέει άρχισε να εκσυγχρονίζεται με ταχείς ρυθμούς, εξάλλου "ανήκομεν εις την Δύση" πλέον, άρα είμαστε Ευρώπη κι εμείς, ανείπωτη η χαρά, ανέβηκε το image μας βρε αδερφέ, από Τουρκαλβανοβλαχοϊταλογερμανόσποροι Ευρωπαίοι, δεν είναι και μικρή η μετάβαση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μόνο που "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", πήγε να το σώσει ο άλλος, το πήραν κατά γράμμα οι δικοί του, "δικά μας, ντόπια είναι όλα κι όχι εισαγόμενα", σου λέει, "φάτε άφοβα μέχρι τελικής πτώσης".</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ύστερα άρχισε να πήζει και να στερεώνει για καλά η κεφαλή του, τότε κατάλαβε. Δεν χρειάστηκε να αναμορφώσει τα γεγονότα, εξάλλου δεν αλλάζουν αυτά, όσο υποκειμενική κι αν είναι η μασέλα που τα ξεστομίζει. Απλά έφτιαξε κάπως την εικόνα του παραμυθιού που του είχαν πλάσει, βάζοντας αυτάκια εκεί που ήταν απαραίτητα: "δημοκρατία" και όχι δημοκρατία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αλλάζει όμως ο καιρός, να βροχές, να κεραυνοί, να αστραπές, θεομηνία, μας πήρε και μας σήκωσε, η καλοπέραση με τα 5 αυτοκίνητα ανά οικογένεια, τις πολυδάπανες διακοπές, τις μαρκάτες τσάντες και τα 15 ζευγάρια παπούτσια αποτελεί πια παρελθόν, ΝΤΠ, Νέα Τάξη Πραγμάτων, και τα λίγα λέει καλά είναι, αν και ξινίζουμε στην αρχή, τη βολεύουμε.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι όμως, τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Δεν είναι τα πολλά που γινήκαν λίγα -έτσι κι αλλιώς οι αριθμοί και τα μεγέθη της παραπάνω παραγράφου αφορούν άλλους, εμείς τι είχαμε τι χάσαμε- μα τα πρόσωπα μέσα στο λεωφορείο που είναι σχεδόν όλα συννεφιασμένα, σκυθρωπά, γκρινιασμένα. Ένας φόβος από τον ξενομπάτη, δέκα από τους αυτόχθονες, "τι θέλουν τώρα κι αυτοί οι βρωμιάρηδες, γιατί δε γυρίζουν πίσω στην πατρίδα τους να μας αφήσουν ήσυχους", αδερφέ ακόμα να καταλάβεις πως δεν έχουνε πατρίδα;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η ευλογημένη φύση μάς στέλνει ηχηρά μηνύματα, πρόσφατα μας ταρακούνησε συθέμελα, μουγκρίζει απελπισμένα σαν πληγωμένο θηρίο από τον πόνο, μα ο άνθρωπος δεν ακούει, αρνείται να δει πέρα από τη μύτη του. Κι ο κόσμος αρρωσταίνει με τούτα και με κείνα, με όσα λέγονται, μα και με τ΄ άλλα, εκείνα που δεν λέγονται. Κι η θλίψη τείνει στην κατάθλιψη κι η ψυχή οδηγείται στην κατάψυξη, θαρρεί η ζαβή πως θα διατηρηθεί στις χαμηλές θερμοκρασίες και θα σωθεί.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Είναι προφανές παίδες, το σύστημα έχει κολλήσει και θέλει reboot. Η εν λόγω διαδικασία δεν γίνεται απ' έξω προς τα μέσα αλλά ανάποδα. Πάρ' το αλλιώς μικρέ. Εδώ έτυχε να ζεις και να υπάρχεις, στην τελική έχεις να διαχειριστείς μια πρόκληση: οι παππούδες σου κατόρθωσαν να επιβιώσουν από τον πόλεμο, οι γονιοί σου από κοινωνικές και πολιτικές ταραχές, εσύ καλείσαι να επιβιώσεις μέσα από μια γενικευμένη κρίση, πολιτικοκοινωνικοοικονομικοηθικοπολιτιστικο....ού περιεχομένου. Εξαιρουμένου του πολέμου, όλα τ' άλλα είναι απολύτως σχετικά και αρκετά συγκρίσιμα. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Κάμε την κρίση ευκαιρία και αφορμή για στροφή 180 μοιρών, αυτή είναι η πρόκληση της γενιάς σου. Να μπορείς να ανακαλύπτεις την ομορφιά μέσα σ' ένα κόσμο ολοένα και περισσότερο άμορφο. </div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-8580202695799391152011-03-15T23:45:00.003+02:002011-03-16T08:39:59.539+02:00Όταν ο άνθρωπος πάει γυρεύοντας...<div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-3obOPhzlP1s/TYBbLKxAI-I/AAAAAAAAAKk/mQ68zJUCLYU/s1600/images12.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 319px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-3obOPhzlP1s/TYBbLKxAI-I/AAAAAAAAAKk/mQ68zJUCLYU/s320/images12.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5584563785365988322" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div><br />Είναι αυτό που λέμε "δεν παίρνει χαμπάρι αυτός". <div><br /></div><div><a href="http://news.in.gr/world/article/?aid=1231099862">http://news.in.gr/world/article/?aid=1231099862</a></div></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-87059584581543486952011-03-01T17:14:00.011+02:002011-03-01T17:58:45.081+02:00...με άλλα μάτια<div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><img src="http://2.bp.blogspot.com/-YVXO7ewpD8g/TW0StId6nuI/AAAAAAAAAJ8/LoAjeTgftUo/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CE%25AC%25CE%25B3%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CF%2580%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2583%25CF%2589%25CF%2580%25CE%25BF1.jpg" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5579136079958286050" /><br /></div><div><div style="text-align: center;"><br /></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b><br /></b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>...</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b><br /></b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>Πόσο καιρό είχα να γράψω</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>να αφήσω λέξεις στο χαρτί</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>να πιάσουν το χορό</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>να δουν το φως και να μιλήσουν</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>να κάνουνε παρέες μες στις γειτονιές</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>να στήνουνε παγίδες στα νοήματα.</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b><br /></b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>...</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b><br /></b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>Της μοίρας μου </b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>θα 'ναι μετόχι</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>στον κόσμο να 'μαι μοναχός</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>να μη φοβάμαι την αλήθεια</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>κι έτσι χαμένος</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>μες στα παραμύθια</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>να μην ακούω κανενός.</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b><br /></b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>...</b></i></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><i><b><br /></b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>Είναι φορές που σε ψάχνω</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>μυρίζοντας τις φωνές που χάθηκαν</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>από μια φλέβα του ουρανού.</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>Μια χαραμάδα από φως</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>πέρασε των ματιών σου το γέλιο</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>στην απέναντι όχθη</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>κι άφησε το φιλί σου πάνω στις σκιές.</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>Μη φοβηθείς</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>να απλώσεις στα μάτια μου την εικόνα σου.</b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>Ήρθε ο καιρός να ταξιδέψουμε.</b></i></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><i><b><br /></b></i></span></div><div><span class="Apple-style-span"><i><b>...</b></i></span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><i>Από την ποιητική συλλογή <b>"Το Μυστικό Μου Πρόσωπο"</b> του <b>Ματθαίου Ζευγόλη</b> που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Γαβριηλίδης":</i></div><div><i><br /></i></div><div><br /></div><div><img src="http://2.bp.blogspot.com/-_sdY0hTraec/TW0UE3Kjh5I/AAAAAAAAAKc/vKoAzq65Hw0/s320/b154132.jpg" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 160px; height: 247px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5579137587142166418" /></div></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span"><i>*Η άνω φωτογραφία, κάτωθεν του τίτλου της συγκεκριμένης ανάρτησης, ελήφθη από τη διεύθυνση <a href="http://littleprincemiou.blogspot.com/2009/07/blog-post_23.html">http://littleprincemiou.blogspot.com/2009/07/blog-post_23.html</a></i></span></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-17151838470523619982011-02-22T14:58:00.005+02:002011-02-22T15:47:50.311+02:00Η Φωνή της Καμπάνας<div><br /></div><div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-cyBMmJG9d0w/TWO-P1X0ECI/AAAAAAAAAJs/bNmKMv2boOA/s1600/l_e3cce3cde380427884c7e69c8c209c28.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-cyBMmJG9d0w/TWO-P1X0ECI/AAAAAAAAAJs/bNmKMv2boOA/s320/l_e3cce3cde380427884c7e69c8c209c28.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5576509942849081378" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/-nTnaO7WbIEU/TWO3_ANkI5I/AAAAAAAAAJk/VrIJX9GqMoQ/s1600/varnalis011.gif"><br /></a><br /><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><u><br /></u></span></div><br /><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:9.0pt;line-height:19.2pt"><b><i><span class="Apple-style-span" ><span style="font-size: 10pt; ">Μες το δροσάνεμο</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">που αναγαλλιάζω</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κι ο νους χανότανε</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σε χάος γαλάζιο</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">ψηλά ας μ’ αφήνατε</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να ξεχαστώ</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">φωτοπερίχυτη,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">στόμα κλειστό.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Ποιο χέρι απλώθηκε</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να με σπαράξει</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">απ’ το χρυσόνειρο</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">στην άγια πράξη!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Ο πρώτος ήχος μου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">πρώτη πληγή.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Με τραβάς, αίμα μου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">ξανά στη Γη.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Ω! σεις χαμόσυρτα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">λέρα σκουλήκια,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">η άλαμπη ζήση σας</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">ζήση ναι δίκια!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Μια τρύπα ο κόσμος σας</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">και μέσα κει</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">ο Χάρος λύτρωση</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κι ώρα γλυκή.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Δεν είναι κέντρισμα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να σας κουνήσει,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κορμιά, που η άλυσσο</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">τα ’χει τσακίσει!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Σκέψη, ποιος άνεμος</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">θέ ν’ αξιωθεί</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να σ’ ανατάραζε,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σκότος βαθή;</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Πίσου απ’ τα λόγια μου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">πικρά φαρμάκι,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">τι κόσμοι απέραντοι</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">βυθοί λουλάκι!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Μάτι δε βρίσκεται</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να θαμπωθεί</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κι αφτί δε βρίσκεται</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να λιγωθεί;</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Να ταν να ξήλωνεν</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">απ’ την καρδιά μου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Μοίρα καλόβουλη</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">τ’ άγρια καρφιά μου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">και να με σήκωνε</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">μ’ άξιο φτερό</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σκέψη που μέστωσε</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">με τον καιρό.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Πάνω από θάλασσες</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">πάνω από χώρες</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">με τον καλόκαιρο</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">και με τις μπόρες</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να με κατέβαζεν αγαλινά</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">όπου τ’ ανθρώπινο</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">πλήθος πονά.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Σε μίνες φόνισσες</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">μπουχές καζέρνες,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">λιμάνια ολόκαπνα,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">βοερές ταβέρνες,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σπιτάλια σκοτεινά</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">και φυλακές,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">μπορντέλ’ ακάθαρτα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">και προσευκές.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Στα στήθια να μπαινα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σαν την ανέσα,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σφυγμός βαθύρριζος</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">στις φλέβες μέσα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">στο νου σαν άστραμα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">και στην ψυχή,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">ν’ αχούσ’ αδιάκοπα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">τη διδαχή:</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">«Όλα τελειώνουνε</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κι όλα περνάνε!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Ιδέες βασίλισσες</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κακογερνάνε.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Στις νέες ανάγκες σου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">(κόπος βαρής!)</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σκοπούς αλάθεφτους</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κοίτα να βρεις.»</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">«Αν είν’ η σκέψη σου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">πριν από σένα,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">δεν είναι απόκομμα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">θεού και γέννα.</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σου τηνε πλάσανε</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">οι Δυνατοί.»</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">«Φτωχέ, σου μάραναν</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κόποι και πόνοι</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">τη θέληση άβουλη</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">πιωμένη αφιόνι!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Αν είναι ο λάκκος σου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">πολύ βαθής,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">χρέος με τα χέρια σου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να σηκωθείς»!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">«Τ’ άσκημα χέρια σου,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">των όλω αιτία,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">βαστάνε μάργελη</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">την πολιτεία!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Βγαίνει απ’ τα χέρια σου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κάθε αγαθό</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">του ωραίου περίθετο</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">το χρυσανθό.»</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Σφίξε τα χέρια σου,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">για Σένα κράτει</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">τ’ άμοιαστον έργο σου,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">την Πλάση ακράτη</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">κι όλο ανεβαίνοντας</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">προς τη Χαρά</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">μέσα σου θά ναβεν</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">άστρων σπορά.»</span><span style="font-size: 10pt; "><br /><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Κι όπου σε σφάζουνε</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">δεμένον πίσου,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">να βρόνταα άξαφνα</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">σεισμός αβύσσου,</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">χίλι’ αστροπέλεκα:</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">«Δεν είναι μπρος!</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">Κρύβεται πίσω σου</span><span style="font-size: 10pt; "><br /></span><span style="font-size: 10pt; ">χρόνια ο οχτρός»!</span></span></i></b><span style="font-size:10.0pt;font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-language:EL"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:9.0pt;line-height:19.2pt"><b><i><span class="Apple-style-span" ><span style="font-size: 10pt; "><br /></span></span></i></b></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:9.0pt;line-height:19.2pt"><b><i><span class="Apple-style-span" ><span style="font-size: 10pt; ">Κώστας Βάρναλης</span></span></i></b></p>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-18836032745451032092011-02-14T17:05:00.010+02:002011-02-14T18:12:04.637+02:00...με τον Κεν Λόουτς<div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://images.e-shop.gr/images/DVD/DVD.02558.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 166px; height: 235px;" src="http://images.e-shop.gr/images/DVD/DVD.02558.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px; "><div style="font-weight: bold; font-family: georgia; font-style: italic; "><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px; "><i><b><span class="Apple-style-span"><br /></span></b></i></span></div><div style="text-align: justify; "><span class="Apple-style-span"><b>Καθώς ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο άδικος, ο πλούτος κατανέμεται περισσότερο άνισα κι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αρχίζει ν' αμφισβητείται ανοιχτά, η "λύση" για ανθρωπινότερα χρόνια φαίνεται να είναι μονόδρομος: όσο αυτοί θα γιγαντώνουν τα κέρδη και την εξουσία τους, τόσο εμείς θα πρέπει να οργανώνουμε τον Αγώνα και να στερεώνουμε τη συνείδησή μας σε Αυτόν. Γιατί <i>"οι καρδιές μας πεινούν όσο και τα κορμιά μας, δώστε μας ψωμί αλλά δώστε μας και τριαντάφυλλα"</i>.</b></span></div><div style="text-align: justify; "><span class="Apple-style-span"><b><br /></b></span></div><div style="text-align: justify; "><span class="Apple-style-span"><b>Πρόκειται για μια δυνατή και πάντοτε επίκαιρη ταινία (έτος παραγωγής: 2000), όπως μας έχει συνηθίσει ο σκηνοθέτης Κεν Λόουτς ("Γη και ελευθερία", "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι", "Ανάμεσα στους τοίχους"). Δείτε την.</b></span></div><div style="text-align: justify; font-weight: bold; font-family: georgia; font-style: italic; "><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px; "><i><b><span class="Apple-style-span"><br /></span></b></i></span></div><div style="font-weight: bold; font-family: georgia; font-size: medium; font-style: italic; "><span class="Apple-style-span" style="line-height: 14px; "><i><b><span class="Apple-style-span"><br /></span></b></i></span></div><b style="font-family: georgia; font-size: medium; font-style: italic; "><br /></b></span>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-38997444161918090722011-02-10T15:27:00.010+02:002011-02-10T16:14:53.736+02:00Αλκυονίδες μέρες<div style="text-align: justify;"><i><span class="Apple-style-span"><b><br /></b></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span class="Apple-style-span"><b>Πήρε βαθιά ανάσα. Βούλιαξε κατόπιν στη γέρικη και πολυκαιρισμένη μα αναντικατάστατη ως προς την αίσθηση απόλαυσης πολυθρόνα του και άφησε τα μάτια του να ατενίσουν την άπειρη θαλάσσια έκταση απλώνοντας το βλέμμα μέχρι την ορατή γραμμή του ορίζοντα.</b></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span class="Apple-style-span"><b><br /></b></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span class="Apple-style-span"><b>Έπειτα από λίγο σηκώθηκε όρθιος και περπάτησε ως τα μεγάλα γυάλινα παράθυρα της γέφυρας. Πόσο μεγάλος ήταν ο δρόμος που είχε ακόμη μπροστά του... Αμέτρητος. Δίχως όρια, σαν το βυθό στη μέση του Ειρηνικού, φάνταζε απύθμενος. </b></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span class="Apple-style-span"><b><br /></b></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span class="Apple-style-span"><b>Δεν ήθελε να μπουκώσει με άλλες σκέψεις φορτικές και έγνοιες τρωκτικές το κεφάλι του αυτή τη φορά. Σήμερα ήταν η πιο όμορφη μπουνάτσα που είχε δει όλο το χειμώνα. Γεμάτη φως, διαυγέστατη και πεντακάθαρη. Λαμποκοπούσε ο κόσμος όλος κι η αντανάκλαση του νερού έφτανε ως τα μάτια του και συνέχιζε, έμπαινε μέσα, πίσω απ' αυτά για να γλυκάνει και να ζεστάνει την ψυχή του.</b></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span class="Apple-style-span"><b><br /></b></span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span class="Apple-style-span"><b>Ήταν οι μέρες τέτοιες βλέπεις. Κι εκείνος ήταν αποφασισμένος να τις απολαύσει. Και να τις μοιραστεί. Με τον εαυτό του.</b></span></i></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-47559605424106350912010-12-29T00:21:00.011+02:002010-12-30T01:42:19.522+02:00Ζόρικο μπουγάζι<div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_A0zoFXmOKQ4/TRsRosoqbHI/AAAAAAAAAHs/WhkQtNbE060/s1600/2001_PSBugSturm_p.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_A0zoFXmOKQ4/TRsRosoqbHI/AAAAAAAAAHs/WhkQtNbE060/s320/2001_PSBugSturm_p.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5556053956165790834" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><u><br /></u></span></div><br /><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "><i>Όλη η ζωή σου μια θάλασσα. </i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span">Τα 'χεις ξαναγράψει αυτά. </span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "><i>Πότε ανταριασμένη, πότε μπουνατσαρισμένη, με χρώματα άλλοτε γκρίζα και μουντά κι άλλοτε γαλάζια και αστραφτερά.</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "><i>Εσύ είσαι ο καπετάνιος. </i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span">Ναι ναι, τα ξέρουμε, μας έπρηξες πια με τα ναυτικά απωθημένα σου. Γιατί δε ρήμαζες να μπεις στην εμποροπλοιάρχων να ησυχάσουμε κι εμείς κι εσύ δεν καταλαβαίνω, απ' το πρωί ως το βράδυ απάνω σ' έναν ωκεανό θα σέρφαρες (κι όχι στο διαδίκτυο να χαζεύεις διαρκώς το <a href="http://www.marinetraffic.com/ais/gr/default.aspx">http://www.marinetraffic.com/ais/gr/default.aspx</a>), τον ήλιο θα παρακολουθούσες ολημερίς απ' τη θάλασσα να ξεμυτίζει και σε κείνη πάλι να βουτά, λιμάνια λογιών λογιών θα 'πιανες, με εικόνες και στιγμές μοναδικές θα γέμιζες, εμπειρίες ανεπανάληπτες θα 'χες να διηγείσαι στους φίλους σου κι αργότερα στα παιδόγγονά σου... </span></div></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span">Το υγρό στοιχείο όμως δεν είναι ένας απέραντος ωκεανός που οι επιμέρους θάλασσες και τα ακόμη μικρότερα πελάγη ενώνονται και συνυπάρχουν αρμονικά και ήσυχα. Τότε θα ήταν μια πελώρια πισίνα. Θεριό είναι ανήμερο και δύστροπο και για να μεταβείς απ' το ένα γεωγραφικό σημείο στο άλλο θα συναντήσεις περάσματα όπου ο Αίολος κι ο Ποσειδώνας έχουνε στήσει</span><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "> γλέντι</span><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "> απ' τα προανθρώπινα και προϊστορικά χρόνια. </span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; ">Η ανοιχτή θάλασσα είναι προβλέψιμη, βλέπεις τον καιρό που κατεβαίνει στρωτός κι ευθύς, ξέρεις πώς να τόνε ταξιδέψεις, βάζεις την πλώρη απάνω ή αν έχεις φάρδος τον παίρνεις "α λα μπάντα" που λέμε ή, αν είναι από πίσω, τόσο το καλύτερο, "πίσω καιρός, μισό λιμάνι" λέγανε οι παλαιοί. Μα αν πρέπει μπουγάζι να διαβείς για να φτάσεις εκεί που θες, τότε τα πράγματα είναι αλλιώς, ύπουλες δίνες και ρεύματα ατίθασα σε κυκλώνουν, το βαπόρι κλυδωνίζεται άγαρμπα κι οι αποκλίσεις από τη θέση ισορροπίας γίνονται πιο απότομες και μεγαλύτερες από πριν. Τώρα δεν προβλέπεις, πας με τη διαίσθηση και αυτή είναι άτιμη, ή σε βγάζει ασπροπρόσωπο ως το τέρμα ή λίγο πριν να ξεθυμάνει το μπουγάζι, σε προδίδει.</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "><i>Όπως οι θάλασσες, έτσι κι οι ζωές. Το πέρασμα απ' τον ένα χρόνο στον άλλο σαν δύσβατο θαλάσσιο μονοπάτι φαντάζει που πρέπει να το διαβείς και να βγεις νικητής. Όχι, δεν είναι ο χρόνος που φορτώνεσαι μέσα σε μια στιγμή ούτε κάποια θετική ή αρνητική αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε σε επηρεάζει. Είναι οι μέρες που έχουν αυτό το κάτι, που δεν μπορείς να ονοματίσεις, ανεξήγητο το λες, λίγη τσαντίλα, λίγος εκνευρισμός, λίγη μελαγχολία, λίγο απ' όλα δηλαδή αλλά και πολλή αγωνία, πολλή αβεβαιότητα, άγχος είπαμε το λέμε ψυχιατρικώς και ξέρει πια και η κυρά-Κατίνα της γειτονιάς πως τα πράγματα είναι δύσκολα, τα χειρότερα έρχονται και, και, και, ..., κι άλλη απελπισία, κι άλλη τρομοκρατία και δεν έχει τελειωμό αυτό το πανηγύρι.</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; "><i><br /></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'trebuchet ms'; ">Έτσι κι εσύ, θες επειδή το κάνουν οι πολλοί, θες από κεκτημένη ταχύτητα, αγχώνεσαι. Όχι για το αύριο. Για το σήμερα. Για το τώρα. Το ζήτημα δεν είναι πώς θα είσαι και τι επίπεδο ζωής θα έχεις τη νέα χρονιά που έρχεται και όλες εκείνες που ακολουθούν. Αναρωτιέσαι: ζεις; Τώρα, όχι την επόμενη στιγμή. Κι ας έχουμε 2011 όταν θα ΄ρθει αυτή.</span></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-88867386888871149742010-12-02T22:39:00.009+02:002010-12-03T12:08:24.785+02:00...με τους ήχους των παλιών καιρών<div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_A0zoFXmOKQ4/TPgnXAMGgSI/AAAAAAAAAHY/HNMnA2iO5L4/s1600/zevgolis_afisa.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 222px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_A0zoFXmOKQ4/TPgnXAMGgSI/AAAAAAAAAHY/HNMnA2iO5L4/s320/zevgolis_afisa.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5546226217247998242" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Κι αν κάποτε ο δρόμος ή ο χρόνος σε φέρει στο Αιγαίο, στάσου με τους αγκώνες σου στην κουπαστή κι αγνάντευε... Μικρά σκόρπια διαμάντια θ' αγγίξεις με το βλέμμα σου, όλα τους διαφορετικά και ιδιόρρυθμα, άλλο ομαλό, με χαμηλά υψόμετρα, ευθείες και επίπεδα κι άλλο πιότερο απότομο, με γκρεμνά και αιχμηρές κορυφογραμμές με ακανόνιστα σχήματα, εκείνο καταπράσινο και εύφορο μα το πέρα ξερό, γυμνό και άγονο καλά καλά, όλα τους ωστόσο δημιουργούν ένα μωσαϊκό πολιτισμών χαμένων στα βάθη της ιστορίας που σε προκαλεί να το ψηλαφήσεις, να το θωπεύσεις, να το γευτείς, να το διαβείς για να ...χαθείς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι αφού ανάμεσα πελάγου βρεθείς και ξανοιχτείς, θ' ακούσεις τις Σειρήνες να σε προσκαλούν σ' ένα ταξίδι ήχων μαγικό. Και τότε θα πρέπει να ξεχάσεις όλα εκείνα που σε μάθανε σαν ήσουνα μικρός, οι ναύτες σε τούτο το βαπόρι δεν έχουνε βουλωμένα τ' αυτιά τους με κερί κι ούτε ο Οδυσσέας είναι δεμένος στο κατάρτι για να μην παρασυρθεί από τις σαγηνευτικές ψαλμωδίες που τραγουδούν οι γυναίκειες θεότητες. Ξύλο έχει στα χέρια του και πλέκει μουσικές κραυγές καιρών αλλοτινών.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι αν νομίζεις πως τα παραμύθια που σου διδάξανε σαν ήσουνα παιδί τελειώσανε εδώ, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Με μιαν αστραπιαία κίνηση πιάνει και κορντίζει το ξύλο ο Οδυσσέας, βγάνουνε κι οι συντρόφοι του τα ξύλα τα δικά τους και γλέντι τρικούβερτο στήνεται στο βαπόρι. Και καθώς οι αρχέγονοι ρυθμοί σμίγουν με τις γλυκότερες μελωδίες που άκουσες ποτέ σου, τότε είναι που συμβαίνει το απροσδόκητο: γοητεύονται οι Σειρήνες απ' το διονύσιο άκουσμα που βγάλανε ναύτες και καπετάνιος και τόσο πολύ μαγεύονται που τα φτερά τους σπάζουνε κι οι ίδιες προσγειώνονται και μ' ένα σάλτο βρίσκονται στην κουβέρτα να ακλουθάνε τους ναύτες στο χορό. Και τώρα σειρά είναι των θνητών ν' αρπάξουν τα φτερά κι έτσι χορεύοντας, τραγουδώντας και με την ψυχή μερακλωμένη, ν' ανέβουνε ψηλά να προσελκύσουνε αγγέλους και δαιμόνους κι όλοι μαζί να γίνουν ένα σε τούτη την πανήγυρη... </div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι αν πίστεψες πως το ταξίδι έφτασε στον τελειωμό του, αχ, δεν κατάλαβες ως φαίνεται πως μόλις που αρχίνηξε. Γιατί αγαπητέ μου -δεν το ήξερες;- Ιθάκη δεν υπάρχει! Γι' αυτό και λέει ο κόσμος όλος πως το ταξίδι είναι που φελά κι όχι ο προορισμός. Κάμε τα καλά σου το λοιπόν κι εσύ, φχαριστήσου το κι απόλαυσέ το ως το τέρμα!</div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-12296387151389935962010-11-19T23:32:00.008+02:002010-11-20T10:07:22.612+02:00On board<div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_A0zoFXmOKQ4/TOcBydAb1hI/AAAAAAAAAHQ/uYW1yDAAiWI/s1600/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25B91.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_A0zoFXmOKQ4/TOcBydAb1hI/AAAAAAAAAHQ/uYW1yDAAiWI/s320/%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25B91.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5541399832794224146" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><u><br /></u></span></div><div style="text-align: justify;">-Τι γίνεται πίσω ύπαρχε, δεν έχει τέλος τ' αποψινό νταλικομάνι; ακούστηκε να βογκά γκρινιασμένη η ασύρματη ενδοεπικοινωνία.</div><div style="text-align: justify;">-Τώρα μπαίνει η τελευταία ρυμούλκα αφεντικό, α να, καταφτάνει κι ένας επιβάτης-οδηγός της τελευταίας στιγμής τρεχάτος, και φύγαμε, απάντησε η άλλη πλευρά. Μόλα όλα, πρόσταξε, κι οι κάβοι σαν πλοκάμια σε καταστολή μαλάκωσαν, διευκολύνοντας το έργο των καβοδετών-καβολυτών εν προκειμένω.</div><div style="text-align: justify;">-Πρόσω αργά η αριστερή, διέταξε σιγανά η ασύρματη ενδοεπικοινωνία και το βαπόρι αργόσυρτα και βαριεστημένα στην αρχή, πιο ζωντανά στη συνέχεια, ξεκόλλησε απ' τον ντόκο κι έβαλε στόχο την μπούκα του μεγάλου λιμανιού.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Δεν ήτανε δα και το πρώτο του ταξίδι, το βαπόρι το γνώριζε πολύ καλά, καλύτερα απ' το σπίτι του που σπάνια επισκεπτόταν τελευταία, το φορτίο αρκετά συνηθισμένο, φορτηγά και νταλίκιες κάθε τύπου, ψυγεία, ημιφορτηγά, τριαξονικά, βυτιοφόρα, φορτωμένα με καλούδια όλων των ειδών, οπωροκηπευτικά, κρέατα, μάρμαρα, ξύλα και πετρέλαια, το δρομολόγιο με κλειστά μάτια το κατάφερνε που λέμε, είχε κυριολεκτικά οργώσει τις θάλασσες ετούτες, γνώριζε κάθε πέρασμα απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, "μύριζε" τον καιρό που κατέβαινε, αγαπούσε και μισούσε το ίδιο θανάσιμα τα μπουγάζια που σφαλιαρίζανε το πρόσωπό του κάθε φορά που έβγαινε για ν' αγναντέψει στη βαρδιόλα και έγλειφε με την ίδια πάντα αίσθηση απόλαυσης τα αρμυριασμένα χείλη του. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τι ήτανε διαφορετικό σε τούτο το μπάρκο που το έκανε να δείχνει ξεχωριστό; Μια διττή και μπερδεμένη αίσθηση ευτυχοδυστυχίας, χαρμολύπης, ελπιδομαυρίλας, αν ήταν χρώμα θα ήταν πράσινο μαζί με μωβ. Απ' τη μια ήταν η μοναξιά κι η ερημιά του, τα πράγματα με την οικογένεια δεν πήγαιναν καθόλου καλά στη στεριά, δύσκολο κι ακατανόητο το επάγγελμα του ναυτικού θα πεις, όλες οι πλευρές το 'χουνε το δίκιο τους. Από την άλλη όμως, ήτανε πρώτη φορά στη ναυτική ζωή του που για κάποιο λόγο είχε ορκιστεί να το ζήσει το ταξίδι αυτό. Θες που ήτανε στενεμένος ψυχικά και οικονομικά -του 'χε βάλει το μαχαίρι στο λαιμό η σκύλα, "ή σκας τη διατροφή στην ώρα της ή δεν τα ξαναβλέπεις τα μικρά" του ξηγήθηκε προχτές- και το 'χε ανάγκη να ξεδώσει, να διαφύγει σα δραπέτης από τα σίδερα μιας πιεστικής και στενόχωρης πραγματικότητας, θες η σκέψη κι η θύμηση εκείνης που ερχόταν στο νου του κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στο βαπόρι και τον γαλήνευε, τον ηρεμούσε, τον ζέσταινε, τον γλύκαινε, τον ταξίδευε στ' αλήθεια, ψυχή τε και πνεύματι τε και σώματι. Ναι ναι, και σώματι, καθώς συνέπεφτε η εικόνα κι η ανάμνησή της να εμφανίζονται στα μάτια του μόλις ερχότανε σε επαφή με το υγρό στοιχείο -πώς να ξεχωρίσεις δυο τόσο έντονα όμοιες γυναίκειες υπάρξεις, στην αγκαλιά είτε της μιας είτε της άλλης, ένα και το αυτό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτές οι σκέψεις τον συντρόφευαν κάποιο αχάραγο πρωινό που τον βρήκε να κάνει βάρδια στη γέφυρα. Ήτανε η αγαπημένη του, 4:00-8:00, μια και απολάμβανε όλο το ηλιόβγαλμα και το αγουροξύπνημα της ημέρας παρέα με ζεστό καφεδάκι και τον τιμονιέρη να κουτουλάει από τη νύστα. Κοιτάζοντας ίσια μπροστά τον πορτοκαλή ήλιο που έσκαγε μύτη την ώρα εκείνη απάνω στο κοράκι, θυμήθηκε και πήρε θάρρος, ώσπου να σκαντζάρει, από τα λόγια του ποιητή:</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i>"Στην πλώρη αυτή κατάστρεψα τον ήρεμο εαυτό μου</i></div><div style="text-align: justify;"><i>και σκότωσα την τρυφερή, παιδιάτικη ψυχή</i></div><div style="text-align: justify;"><i>όμως ποτέ δε μ' άφησε το επίμονο όνειρό μου</i></div><div style="text-align: justify;"><i>και πάντα η θάλασσα πολλά μου λέει όταν αχεί."</i></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-62005912953321628652010-10-25T23:34:00.007+03:002010-10-26T01:57:04.250+03:00Προσκύνημα<div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Βγήκε απ' τ' αμάξι τουρτουρίζοντας. Ήταν απ' το πρωί συναχωμένος, "ντουμπάκι" που λένε στο χωριό του, το απογευματινό αγιάζι του Οκτώβρη τού έγδερνε το πρόσωπο και, διαπερνώντας το παλτό του, στροβίλιζε απαλά μα ύπουλα γύρω απ' τα πλευρά και το στέρνο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Της είχε κάνει απ' το πρωί παραγγελιά πως ήθελε να πάει να προσκυνήσει. Κοντοζύγωνε βλέπεις το μνημόσυνο κι αισθανόταν χρέος του να τιμήσει τ' αθάνατο και λεύτερο πνεύμα που τον συντρόφευε τις ώρες της απελπισίας, τον νουθετούσε όταν κυριευόταν από αμφιβολία και τον καθοδηγούσε δείχνοντας το δύσκολο, ανηφορικό και μαρτυρικό δρόμο της σταύρωσης.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι όμως, δεν ήτανε μονάχα το κρύο που τον έκανε να ανατριχιάζει και σύγκορμος να τρέμει. Ήταν η πρώτη του πατησιά στα ιερά χώματα, το βάφτισμα που λένε, κι η σκέψη πως η γης ετούτη που δρασκέλιζε ανέθρεψε το πνεύμα εκείνο τού προκαλούσε ρίγος και δέος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ανέβηκε αργά τα σκαλοπάτια και περπάτησε με σεβασμό το μονοπάτι που κατέληγε στο μνήμα. Τώρα στεκόταν αντίκρυ του με τα χέρια μαζεμένα προς τα μέσα να του αγκαλιάζουν το εκτεθειμένο στέρνο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι όμως, δεν ήτανε τα χέρια που ζέσταιναν τώρα την ψυχή του -αυτά ούτε το κορμί του δεν κατόρθωναν να θερμάνουν. Ήταν η αύρα και το φως που ανάβλυζε από το ύψωμα εκείνο και πλημμύριζε τον περιβάλλοντα χώρο, διαχέοντας μια αίσθηση ιερότητας που καμιά ψαλμωδία και κανένα θυμίαμα δεν μπορεί να προσεγγίσει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πέρασε η ώρα κι έπρεπε να προλάβει το βαπόρι για το ταξίδι της επιστροφής. Φεύγοντας αναρωτήθηκε τα λόγια του μεγάλου στοχαστή: είχε απαλλαχτεί από φόβους κι ελπίδες, ήταν λεύτερος; Δεν ήταν καθόλου βέβαιος για την απάντηση.</div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-63410363713490848392010-10-13T22:40:00.008+03:002010-10-14T00:24:22.677+03:00"Ξημερώνει" [σε tempo 2/2]<div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_A0zoFXmOKQ4/TLYe2HSBifI/AAAAAAAAAGQ/miANiTsxjTc/s1600/silence+waiting.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 206px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_A0zoFXmOKQ4/TLYe2HSBifI/AAAAAAAAAGQ/miANiTsxjTc/s320/silence+waiting.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527639507660278258" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Είναι σαν να είσαι κομμένος στα δυο. Όχι ένας, όχι μία κατάσταση, όχι μία αύρα ούτε μία ενέργεια αλλά δύο διακριτές κι εντελώς διαφορετικές. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Με το ξύπνημα της ημέρας τα πάντα είναι όμορφα, σε πλημμυρίζει μια όρεξη, μια διάθεση για όλα, θαρρείς πως αρκεί μόνο μία μέρα για να κατακτήσεις τον κόσμο ολάκερο και είναι αυτή που μόλις ξημέρωσε. Και το πιστεύεις, παλεύεις γι' αυτό με λύσσα και μανία, είναι βλέπεις η γενεσιουργός δύναμη που σε ωθεί, η ροπή για δημιουργία και παραγωγή έργου, το κίνητρο της τάξης και της ισορροπίας των πάντων. Αφού επιμένεις, βάλε και τη θετική επίδραση ενός φωτεινού πρωινού -αν και δεν είναι όλα έτσι- αφού τόσο πολύ, υποστηρίζεις, επηρεάζει την ψυχολογία ο καιρός.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το βράδυ όλα αλλάζουν. Εσύ αλλάζεις. Πέφτουν οι ρυθμοί, κάτω τα μούτρα, άλλος άνθρωπος. Τα πάντα τα βλέπεις μάταια, η κρίση κι ο φόβος που έχει απελπίσει όλο τον κόσμο άξαφνα καταλαμβάνει κι εσένα, "τι θ' απογίνεις, πού βαδίζεις, στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε" αναρωτιέσαι. Ο χρόνος τώρα μοιάζει να σε αγχώνει, λες και αυτόματα έρχονται στο νου σου όλα εκείνα που δεν πρόλαβες να κάνεις, συνειδητοποιείς πόσο τεράστιος είναι ο κόσμος που δεν κατάφερες να κατακτήσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας και δεν δικαιολογείς γι' αυτό τον εαυτό σου, όντας πάντοτε αυστηρός μαζί του. Ξέρεις όμως πολύ καλά πως αν εκείνη ήταν εδώ να πάρει όλο αυτό το τσουβάλι που φορτώθηκες βραδιάτικα ή έστω να μοιραστεί μαζί σου ένα του κλάσμα, όλα θα ήταν διαφορετικά. Πιο ανάλαφρα, πιο μαλακά, γλυκότερα, στρόγγυλα δίχως αιχμές...</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μην έχοντας κάτι άλλο να κάνεις ή να σκεφτείς, πέφτεις για ύπνο. Καθώς όμως, όπως και παραπάνω ειπώθηκε, υπάρχει κάτι που σε τρώει και σε βασανίζει, το αιώνιο κυνηγητό με το χρόνο που ποτέ δεν κατάλαβες σε τι ωφελεί ενεργοποιείται και τώρα έρχεται η λατρεμένη συντρόφισσα αϋπνία να πλαγιάσει δίπλα σου, τρυφερά σε χαϊδεύει και σου ψιθυρίζει:</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i>"το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή"</i>.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έπειτα από λίγο, ξημερώνει.</div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3120412457338425546.post-17507502421080175852010-10-10T11:32:00.000+03:002010-10-10T11:50:55.277+03:00Ταμάμ<object style="height: 390px; width: 640px" width="640" height="390"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/5j36AdQWKiw?version=3"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/5j36AdQWKiw?version=3" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowscriptaccess="always" width="640" height="390"></embed></object><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><b><i>Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης<br />Πιάνο παίζουν ο Γιάννης Παπαδόπουλος και ο Αργύρης Κουνάδης<br />Η ενορχήστρωση είναι του Μάνου Χατζιδάκι<br />Από το δίσκο "Το καταραμένο φίδι", 1964</i></b></span></span></div>Captain-Τζίμηςhttp://www.blogger.com/profile/12872583068738011585noreply@blogger.com0