Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Reboot



Σαν ήτανε μικρός, άκουγε απ' τους παππούδες του τις ιστορίες της Κατοχής και του πολέμου. Και έμενε με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζει μες στα μάτια τον πάππο του να αφηγείται για ζόρικες εποχές, χωρίς δουλειές, με ευκολίες ελάχιστες έως ανύπαρκτες και την πείνα να απειλεί τις ζωές.

"Κι όμως...", είχε να πει εκείνος, "ήμεστα ευτυχισμένοι ετότες. Όσο κι αν τα χρόνια ακούγονται σκληρά στ' αυτιά σου, εβρίσκαμε τη δύναμη και ζούσαμε φχαριστημένοι. Με τα όμορφα και τ' άσκημα. Γιατί δεν ήτονε μόνο ερημιά, αρρώστια και μιζέρια η εποχή. Ίσα ίσα, κάθε Κυριακή παίζανε τα βιολιά και πά(γ)αινε όλος ο κόσμος να διασκεδάσει, να εκφραστεί, να εκτονωθεί, να συνευρεθεί..." Ναι, τα βιολιά ήτανε στο επίκεντρο της ψυχαγωγίας και όλου του κοινωνικού γίγνεσθαι. Εκεί οι αντράδες κάνανε το κόρτε με τις θυ(γ)ατέρες, ένας και μόνο χορός ισοδυναμούσε με ισχυρό ερωτικό παιχνίδι. Ο χρόνος και η εναλλαγή των εποχών όριζε την καθημερινότητα: το καλοκαίρι θέρος, το Σεπτέμβρη τρυ(γ)οπατήματα, το Νοέμβρη τα χατζάνια (ή αλλού καζάνια), λίγο αργότερα τα λιομαζώματα ως τα Χριστό(γ)εννα, ύστερα τα χοιροσφάγια, οι μοσκαριές και τα τζαμπουνοντούμπακα της Αποκριάς κι έπειτα τα σαρακοστιανά, η νηστεία που αποτελούσε θεσμό, μέχρι το ρίφι της Λαμπρής, και φτου κι απ' την αρχή.

Αφού μεγάλωσε κομμάτι κι άρχισε να πήζει μια (ν)υχιά ο νους μέσα στην κεφαλή του, άκουγε για τα δύσκολα χρόνια των γονιών του, δικτατορίες λέει, χούντες και περιορισμοί, "Ελευθεροτυπία" και "Το Βήμα" διπλωμένα κάτω απ' τη μασχάλη, ο Μίκης απαγορευμένος, το παρακράτος μιας αδίστακτης δεξιάς ύπουλος δολοφόνος τόσων ελεύθερων ανθρώπων, και να, έμαθε και την ελευθερία, τι θα πει δικαίωμα, τι σημαίνει Αγώνας, πάρε κι ένα Πολυτεχνείο να 'χεις, τόσα νέα παιδιά, μπράβο τους που τόλμησαν, είχανε τσαγανό τα σκασμένα, πληρώθηκε με αίμα η εξέγερση. Κι έπειτα Κύπρος, μεταπολίτευση, δημοκρατία.

Το χρονοδιάγραμμα έφτανε σιγά σιγά στη δική του ζωή, τα χρόνια άλλαξαν, ο λαουτζίκος φχαριστήθκε κομμάτι, έφαγε και λίγδωσε τ' αντεράκι του (σε ορισμένες περιπτώσεις βέβαια βαρυστομάχιασε, αυτά παθαίνεις άμα είσαι για μέρες νηστικός και πέσεις λαίμαργα με τα μπούνια στο ψαχνό), η χώρα λέει άρχισε να εκσυγχρονίζεται με ταχείς ρυθμούς, εξάλλου "ανήκομεν εις την Δύση" πλέον, άρα είμαστε Ευρώπη κι εμείς, ανείπωτη η χαρά, ανέβηκε το image μας βρε αδερφέ, από Τουρκαλβανοβλαχοϊταλογερμανόσποροι Ευρωπαίοι, δεν είναι και μικρή η μετάβαση.

Μόνο που "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", πήγε να το σώσει ο άλλος, το πήραν κατά γράμμα οι δικοί του, "δικά μας, ντόπια είναι όλα κι όχι εισαγόμενα", σου λέει, "φάτε άφοβα μέχρι τελικής πτώσης".

Ύστερα άρχισε να πήζει και να στερεώνει για καλά η κεφαλή του, τότε κατάλαβε. Δεν χρειάστηκε να αναμορφώσει τα γεγονότα, εξάλλου δεν αλλάζουν αυτά, όσο υποκειμενική κι αν είναι η μασέλα που τα ξεστομίζει. Απλά έφτιαξε κάπως την εικόνα του παραμυθιού που του είχαν πλάσει, βάζοντας αυτάκια εκεί που ήταν απαραίτητα: "δημοκρατία" και όχι δημοκρατία.

Αλλάζει όμως ο καιρός, να βροχές, να κεραυνοί, να αστραπές, θεομηνία, μας πήρε και μας σήκωσε, η καλοπέραση με τα 5 αυτοκίνητα ανά οικογένεια, τις πολυδάπανες διακοπές, τις μαρκάτες τσάντες και τα 15 ζευγάρια παπούτσια αποτελεί πια παρελθόν, ΝΤΠ, Νέα Τάξη Πραγμάτων, και τα λίγα λέει καλά είναι, αν και ξινίζουμε στην αρχή, τη βολεύουμε.

Κι όμως, τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Δεν είναι τα πολλά που γινήκαν λίγα -έτσι κι αλλιώς οι αριθμοί και τα μεγέθη της παραπάνω παραγράφου αφορούν άλλους, εμείς τι είχαμε τι χάσαμε- μα τα πρόσωπα μέσα στο λεωφορείο που είναι σχεδόν όλα συννεφιασμένα, σκυθρωπά, γκρινιασμένα. Ένας φόβος από τον ξενομπάτη, δέκα από τους αυτόχθονες, "τι θέλουν τώρα κι αυτοί οι βρωμιάρηδες, γιατί δε γυρίζουν πίσω στην πατρίδα τους να μας αφήσουν ήσυχους", αδερφέ ακόμα να καταλάβεις πως δεν έχουνε πατρίδα;

Η ευλογημένη φύση μάς στέλνει ηχηρά μηνύματα, πρόσφατα μας ταρακούνησε συθέμελα, μουγκρίζει απελπισμένα σαν πληγωμένο θηρίο από τον πόνο, μα ο άνθρωπος δεν ακούει, αρνείται να δει πέρα από τη μύτη του. Κι ο κόσμος αρρωσταίνει με τούτα και με κείνα, με όσα λέγονται, μα και με τ΄ άλλα, εκείνα που δεν λέγονται. Κι η θλίψη τείνει στην κατάθλιψη κι η ψυχή οδηγείται στην κατάψυξη, θαρρεί η ζαβή πως θα διατηρηθεί στις χαμηλές θερμοκρασίες και θα σωθεί.

Είναι προφανές παίδες, το σύστημα έχει κολλήσει και θέλει reboot. Η εν λόγω διαδικασία δεν γίνεται απ' έξω προς τα μέσα αλλά ανάποδα. Πάρ' το αλλιώς μικρέ. Εδώ έτυχε να ζεις και να υπάρχεις, στην τελική έχεις να διαχειριστείς μια πρόκληση: οι παππούδες σου κατόρθωσαν να επιβιώσουν από τον πόλεμο, οι γονιοί σου από κοινωνικές και πολιτικές ταραχές, εσύ καλείσαι να επιβιώσεις μέσα από μια γενικευμένη κρίση, πολιτικοκοινωνικοοικονομικοηθικοπολιτιστικο....ού περιεχομένου. Εξαιρουμένου του πολέμου, όλα τ' άλλα είναι απολύτως σχετικά και αρκετά συγκρίσιμα. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Κάμε την κρίση ευκαιρία και αφορμή για στροφή 180 μοιρών, αυτή είναι η πρόκληση της γενιάς σου. Να μπορείς να ανακαλύπτεις την ομορφιά μέσα σ' ένα κόσμο ολοένα και περισσότερο άμορφο.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Όταν ο άνθρωπος πάει γυρεύοντας...





Είναι αυτό που λέμε "δεν παίρνει χαμπάρι αυτός".

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

...με άλλα μάτια





...

Πόσο καιρό είχα να γράψω
να αφήσω λέξεις στο χαρτί
να πιάσουν το χορό
να δουν το φως και να μιλήσουν
να κάνουνε παρέες μες στις γειτονιές
να στήνουνε παγίδες στα νοήματα.

...

Της μοίρας μου
θα 'ναι μετόχι
στον κόσμο να 'μαι μοναχός
να μη φοβάμαι την αλήθεια
κι έτσι χαμένος
μες στα παραμύθια
να μην ακούω κανενός.

...

Είναι φορές που σε ψάχνω
μυρίζοντας τις φωνές που χάθηκαν
από μια φλέβα του ουρανού.
Μια χαραμάδα από φως
πέρασε των ματιών σου το γέλιο
στην απέναντι όχθη
κι άφησε το φιλί σου πάνω στις σκιές.
Μη φοβηθείς
να απλώσεις στα μάτια μου την εικόνα σου.
Ήρθε ο καιρός να ταξιδέψουμε.

...


Από την ποιητική συλλογή "Το Μυστικό Μου Πρόσωπο" του Ματθαίου Ζευγόλη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Γαβριηλίδης":



*Η άνω φωτογραφία, κάτωθεν του τίτλου της συγκεκριμένης ανάρτησης, ελήφθη από τη διεύθυνση http://littleprincemiou.blogspot.com/2009/07/blog-post_23.html