Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Η καλλιέργεια του φόβου ως μοχλός ελέγχου της κοινωνίας από την εκάστοτε εξουσία



Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η δολοφονία ενός οποιοδήποτε ανθρώπου από έναν οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο σε μια κοινωνία ειρήνης και δημοκρατίας συνιστά πράξη εγκληματική, αποτρόπαια, ανήθικη και ιδιαζόντως απεχθή, αναμφισβήτητα. Δε χωρά άλλη κουβέντα γύρω απ’ αυτό. Τούτη είναι η ανθρώπινη σκοπιά του πράγματος που δεχόμαστε αξιωματικά και κάθε άλλος που την απορρίπτει θα πρέπει να πάει να ζήσει εκτός Γης ή και εκτός σύμπαντος (!)…

Καλό όμως θα ήταν να προσπαθούμε να δούμε πίσω από την κουρτίνα (που αποτελεί το καταδικαστέο γεγονός) και να εξετάσουμε συνοπτικά την πολιτική και κοινωνική οπτική γωνία του πράγματος, με βάση τις συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές (ακόμη και οικονομικές) συγκυρίες. Πρόκειται, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, για μια τρομοκρατική ενέργεια που δεν είχε ως στόχο κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο (πολιτικό ή μη). Όταν «γαζώνεις» νέους ανθρώπους που απλά άλλαζαν βάρδια στη δουλειά τους, ούτε κοινωνικό σκοπό φαίνεται να έχεις (!) ούτε κάποιο πολιτικό εχθρό. Ποια τρομοκρατική οργάνωση άλλωστε που σέβεται τον εαυτό της και διαθέτει ιδεολογικό περιεχόμενο, βάλλει εναντίον προσώπων που, είναι μεν εκφραστές μιας εξουσίας (εκτελεστική), βρίσκονται όμως σε χαμηλή βαθμίδα ιεραρχίας και άρα χαμηλότατη βαθμίδα εξουσίας; Είναι άραγε τόσο ανόητοι οι τρομοκράτες που θέλουν να διαμηνύσουν στην κοινή γνώμη πως είναι ανώμαλοι, παρανοϊκοί και άκριτοι εκτελεστές κάθε φορέα εξουσίας, όσο χαμηλόβαθμος κι αν είναι αυτός;

Βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης, οικονομικής μεν εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου, κοινωνικής δε εδώ και 2 δεκαετίες. Αυτό καλό είναι να το ‘χουμε συνέχεια κατά νου. «Έρχονται δύσκολοι καιροί» διαλαλούν ασταμάτητα οικονομικοί και κοινωνικοί αναλυτές, «σκοτώνουν αθώους ανθρώπους εν καιρώ ειρήνης και τραυματίζουν τη δημοκρατία» ο λόγος των πολιτικών αρχηγών. Φόβος και ανασφάλεια καλλιεργείται και διαχέεται σε όλες τις κλίμακες της κοινωνίας. Δεν μιλάμε, δεν ακούμε, κοιτάμε την παρτούλα μας να βολευτούμε κι εμείς κάπου και οι άλλοι «στ’ αρχίδια μας» τι θα γίνουν, ενώ παρακολουθούμε από τηλεόρασης τα δρώμενα που αφορούν σε μας, μη συμμετέχοντας σ’ αυτά μεν, έχοντας την ασφάλεια του καναπέ, δε. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που χάνει τους δεσμούς συνοχής και αλληλεγγύης της, δεν έχει πνευματική κατεύθυνση από κανέναν (αυτήν την έχει χάσει εδώ και καιρό) και βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στη διάλυση και την αναρχία. Είναι η ιδανική κοινωνία για μια εξουσία που θέλει να χειραγωγεί, να κατευθύνει, να ελέγχει και να ικανοποιεί τις ιδιαίτερες ορέξεις της μέσω «κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και νομοσχεδίων». Είναι το πιο εύφορο έδαφος για να σπείρει κανείς, με τρόπο εξαιρετικά έντεχνο και μουλωχτό, παρασιτικά ζιζάνια, έχοντα μια μοναδική ιδιότητα: να καταστείλουν κάθε αμυντικό μηχανισμό της κοινωνίας, να καταστήσουν αδρανή κάθε πολίτη έτσι ώστε να ελέγχουν και να καθορίζουν τις κοινωνικές ζυμώσεις, όπως τους βολεύει, όπως τους διευκολύνει, ώστε να σιγήσει κάθε φωνή αντίδρασης ή διαμαρτυρίας.

Πρόκειται για μια δολοφονική ενέργεια-φιάσκο, ένα καλοστημένο θεατρικό έργο από μια αόρατη δύναμη εξουσίας που θέλει να ελέγχει τις κοινωνικές εξελίξεις; Μια τέτοια θεώρηση είναι αστήριχτη με βάση τα στοιχεία που διατίθενται και σίγουρα αν την υποστήριζε κάποιος με θέρμη, θα χαρακτηριζόταν ως κινδυνολόγος και καταστροφολόγος (θα έμοιαζε με την αξέχαστη ατάκα της συμμορίας του «στρατηγού άνεμου»). Δεν θα πρέπει όμως παράλληλα να θεωρηθεί ως μια τρομοκρατική ενέργεια, αόρατης προέλευσης & σκοπού από την οποία οφείλουμε να φυλαχτούμε. Τίποτε δεν συμβαίνει αναίτια, τίποτε στην κοινωνία δεν είναι αφηρημένο. Η 17η Νοέμβρη πλησιάζει για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, ο Δεκέμβρης καταφθάνει σιγά-σιγά, τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης και τον κορεσμό των κεφαλαιοκρατών θα αρχίσουν να ψηφίζονται στο κοινοβούλιο από την άχρωμη κυβέρνηση ελπίδας, το ζήτημα της κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου βρίσκεται εδώ και καιρό υπό συζήτηση και εμείς …θα ζητήσουμε ισχυρότερη αστυνομία, εντονότερη καταστολή, κατάπνιξη κάθε κοινωνικής αντίστασης, φίμωση κάθε αθυρόστομου και ενοχλητικού τύπου που διεκδικεί τα δικαιώματά του, επειδή ακριβώς θα είμαστε (θα μας έχουν καταντήσει) έρμαια του φόβου και της ανασφάλειας.

Η δύναμη είναι στα χέρια μας, για την ακρίβεια μες στην κεφαλή μας, απλά δεν την έχουμε αντιληφθεί. «Αλίμονο στον άνθρωπο αν το βούδι ανακάλυπτε τη δύναμή ντου», αλίμονο στην εξουσία αν ο λαός ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει τη φωνή του. Κι αν βρισκόμαστε πολύ μακριά απ’ αυτό, κι αν μας καθηλώνουν σ’ ένα καναπέ όπου θα μας νομίζουμε ασφαλείς και θα μας νομίζουν αφελείς, ας μην τους κάνουμε το χατίρι: τουλάχιστον να είμαστε σε στάση αναμονής και όχι αποχαύνωσης, έστω με την τηλεόραση απέναντί μας. Συμβουλή: το ωραιότερο κανάλι εκπέμπει σε συχνότητα που εντοπίζεται άμα πατήσει κανείς το κουμπί εκείνο που στα περισσότερα τηλεκοντρόλ βρίσκεται κάπου πάνω δεξιά. Καλή τηλεθέαση σε όλους!

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Δεν ξεχνάμε...

Το μοναδικό γεγονός που πιστεύει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων ότι θυμόμαστε και γιορτάζουμε στις 26 Οκτωβρίου, είναι η αυτοθυσία του μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλήτη για χάρη του χριστιανισμού και η νίκη του χριστιανικού "καλού" ενάντια στο διαβολικό "κακό".
Πέραν όμως από την ονομαστική αυτή εορτή, καλό θα είναι να μη λησμονούμε 2 επιπλέον γεγονότα που συνέβησαν την ίδια αυτή μέρα του χρόνου και παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο τόσο για τη χωρική-συνοριακή υπόστασή μας ως κράτος & έθνος όσο και για την πνευματική μας κληρονομιά. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

  • Την 26η προς 27η Οκτωβρίου εν έτει 1912 τα στρατεύματα του Βενιζέ-λου, υπό την ηγεσία του βασιλιά Κωνσταντίνου και παρά τις αντιρρήσεις του δεύτερου, προλαβαίνουν τελικά τα βουλγαρικά(τα οποία καραδοκούσαν λίγα μόνο μέτρα έξω από την πόλη) και καταλαμβάνουν πρώτα τη Θεσσαλονίκη, απελευθερώνοντάς την από τους Τούρκους, καθιστώντας την από τότε και στο εξής πόλη ελληνική. Η νίκη αυτή έπαιξε επιπρόσθετα καθοριστικό ρόλο (από στρατηγικής σκοπιάς) στην προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της Μακεδονίας και στο διπλασιασμό (σχεδόν) του ελλαδικού χώρου.

  • Στις 26 Οκτωβρίου 1957 αφήνει την τελευταία του πνοή ο μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης, ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το ταλέντο, τα μνημειώδη έργα αλλά και η όλη πορεία του Ανθρώπου αυτού θα έπρεπε να έχουν αναγνωρισθεί με την απονομή σε αυτόν του Νόμπελ λογοτεχνίας. Δυστυχώς, ο δηθενισμός επικράτησε για άλλη μια φορά σε αυτόν τον κόσμο και οι "θρησκευόμενοι χριστιανοί" στέρησαν την τυπική αυτή αναγνώριση ενός πνεύματος που δίδαξε και διδάσκει σε μικρούς και μεγάλους ότι η Πίστη στον Αγώνα είναι το μεγάλο στοίχημα για τη ζωή αυτή. Ας είναι ελαφρύ το Κρητικό χώμα που τον σκεπάζει. Να 'σαι καλά παππού, όπου κι αν βρίσκεσαι! (http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=25.10.2008,id=61881744,69763856)

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Γιατί "Ταξιδεύοντας..."


Νομίζω είναι καιρός να τεκμηριώσω και να δικαιολογήσω τον τίτλο τούτου εδώ του ιστολογίου. «Ταξιδεύοντας…», γιατί όλα γύρω μας είναι ένα ταξίδι, είτε μικρό είτε λογκάδο, είτε εν πλω είτε εν ονείρω, -τι σημασία έχει; Τα πάντα στον κόσμο ετούτο φαίνεται να έχουν μια δυναμική σχέση με το χρόνο, μια εξέλιξη, δημιουργώντας ένα κινούμενο σκηνικό που μονάχα το «ταξίδι» το ικανοποιεί και το περιγράφει, σχεδόν ιδανικά.
Πρώτα απ’ όλα η ζωή, είτε με την έννοια της ατομικής πορείας ενός ανθρώπου είτε με την εξέλιξη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Πόσες φουρτούνες, πόσες μπονάτσες, πόσα μπάρκα, λιμάνια μπορεί να απαντήσει η ζωή… Κι ύστερα πάλι φευγιό, πορεία για νέους προορισμούς για να συμπληρωθεί ο κύκλος και να δώσει τη σκυτάλη στον παντοκράτορα Χρόνο να κάνει κι Εκείνος το έργο Του, δημιουργώντας έτσι μια νομοτελειακή σχεδόν κατάσταση αρμονίας, ισορροπίας και πίστωσης χρόνου άνευ ορίου ότι το βαπόρι αυτό ταξίδευε και θα ταξιδεύει από πάντα και για πάντα.
Ύστερα, κάθε ανθρώπινη επινόηση, ερμηνεία ή ιδέα, καθετί που έχει «γεννήσει» ο ανθρώπινος νους μπορεί να εκφραστεί και να παραλληλιστεί με το «ταξίδι». Η μανία του ανθρώπου να θέτει τα πάντα σε συνάρτηση με το χρόνο πηγάζει απ’ την ίδια την εγγενή του φύση: ο άνθρωπος γεννιέται, ζει και πεθαίνει, σκιαγραφώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το δικό του «ταξίδι». Είναι επόμενο λοιπόν κάθε δημιούργημά του να έχει αυτά τα χρονικά χαρακτηριστικά. Ένα λογοτεχνικό διήγημα, ένα θεατρικό έργο, μια μουσική συμφωνία, μία μαθηματική θεωρία που επιλύει ένα πρόβλημα, μια φιλοσοφική θεώρηση για κοσμογονικά ζητήματα, όλα αυτά συνίστανται από δύο κύρια στοιχεία: το tempo από τη μια και την προδιαγεγραμμένη ή προκύπτουσα κατεύθυνση και εξέλιξη, από την άλλη.
Ποιο άλλο δημιούργημα του ανθρώπου θα μπορούσε να εκφράσει τόσο πιστά αυτήν την έννοια, αν όχι το καράβι; Με tempo το βηματισμό της μηχανής και έχοντας καταγράψει τη ρότα που θα ακολουθήσει, «πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή», «σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη…». «...Το πλοίο αποτελεί ίσως το πιο ενδιαφέρον δημιούργημα του ανθρώπου, φέρει χαρακτηριστικά που του δίνουν ένα είδος προσωπικότητας. Αναρωτιέμαι αν άλλο δημιούργημα μπορεί να διεκδικήσει όλα όσα του δίνουν την ιδιαίτερη αύρα του, αυτά που του δίνουν πνοή και το καθιστούν ζωντανή οντότητα. Ας τα θυμηθούμε: το πλοίο διαθέτει πατρίδα (Νηολόγιο), σύλληψη (Τρόπις), γέννηση (Καθέλκυση), όνομα (Βάπτιση), δραστηριότητα-επάγγελμα (Είδος πλοίου), συμπεριφορά (Ευελιξία, Ταχύτητα, Λειτουργικότητα κ.α.) και βέβαια εμφάνιση που γοητεύει ή όχι, καθώς και θάνατο που προκαλεί τις περισσότερες φορές σπάνια συγκίνηση...» (Αθηνά Αναστασιάδη, «ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ» & http://raflucgr.ra.funpic.de/toppage38.htm).

Καλά ταξίδια σε όλους!

Εν αρχή ην η θάλασσα...


Η αλς του Ομήρου έγινε θάλαττα αρχαϊκή,

υγρό στοιχείο και γιαλό το λένε κάποιοι άλλοι,

ωκεανό οι ταξιδευτές, πόντο οι ονειροπόλοι,

οι ερωτευμένοι πέλαγος, θάλασσα οι ναυτικοί.


Στίβος για δόξες και τιμές, για τους αγωνιστές

είναι ζωή, μητρίς, τροφός για όσους τη δοξάζουν

και τάφος για τους άτυχους που μέσα της χαθήκαν.

Χαρά και πίκρα για τρελούς του πόντου εραστές.


Μανώλης Ροδανάκης

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Σάλλευγε να πάμε που 'ν α/πόψε λόλα η τζαμπούνα

ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΠΝΕΥΣΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Σάββατο 10 & Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Ένα διήμερο με μουσικές και προβολές ταινιών
στο Μουσείο Μπενάκη και στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων
Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων
Φοίβου Ανωγειανάκη-Κέντρο Εθνομουσικολογίας
Διογένους 1-3, Πλατεία Αέρηδων Πλάκα
Αθήνα 105 56, Τηλ.-Fax: 210-3250198
210-3254119, 210-3254129

Μουσικά

Υπέροχη ερμηνεία από τον νέο σολίστ Κωνσταντίνο Δεστούνη του 2ου κοντσέρτου του για πιάνο και ορχήστρα του S.Rachmaninov, υπό τη συνοδεία της ΚΟΑ. Άξιος συγχαρητηρίων

Πολιτικά


Η νέα κυβέρνηση ορκίστηκε, ξορκίζοντας την κακοδαιμονία που σαν σύννεφο είχε σταθεί πάνω από τη χώρα τα προηγούμενα 5 έτη και αποτελούσε την πηγή κάθε κακού, στραβού και παράδοξου. Τώρα άπαντες, ψηφίσαντες ή μη το κυβερνόν κόμμα, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σ' αυτό για μια "νέα μέρα", για μια "κοινωνία αξιών και αρχών", για ένα "κράτος δικαίου που θα σέβεται τον πολίτη". Το ζήτημα είναι ποιες προσδοκίες θα ικανοποιηθούν και προς ποια κατεύθυνση: πράσινη ελπίδα για το λαό ή πράσινη επένδυση για τους κεφαλαιοκράτες; Πρώτα ο πολίτης ή πρώτα ο πολιτικός; Ένα είναι βέβαιο: οι Παπανδρέου βαστάνε ακόμα, οι Καραμανλήδες μας τελείωσαν, σε λίγο πιάνουνε οι Μητσοτάκηδες δουλειά. Καλά κουράγια.