Δεν ξεχνάμε...

Το μοναδικό γεγονός που πιστεύει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων ότι θυμόμαστε και γιορτάζουμε στις 26 Οκτωβρίου, είναι η αυτοθυσία του μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλήτη για χάρη του χριστιανισμού και η νίκη του χριστιανικού "καλού" ενάντια στο διαβολικό "κακό".
Πέραν όμως από την ονομαστική αυτή εορτή, καλό θα είναι να μη λησμονούμε 2 επιπλέον γεγονότα που συνέβησαν την ίδια αυτή μέρα του χρόνου και παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο τόσο για τη χωρική-συνοριακή υπόστασή μας ως κράτος & έθνος όσο και για την πνευματική μας κληρονομιά. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

• Την 26η προς 27η Οκτωβρίου εν έτει 1912 τα στρατεύματα του Βενιζέ-λου, υπό την ηγεσία του βασιλιά Κωνσταντίνου και παρά τις αντιρρήσεις του δεύτερου, προλαβαίνουν τελικά τα βουλγαρικά(τα οποία καραδοκούσαν λίγα μόνο μέτρα έξω από την πόλη) και καταλαμβάνουν πρώτα τη Θεσσαλονίκη, απελευθερώνοντάς την από τους Τούρκους, καθιστώντας την από τότε και στο εξής πόλη ελληνική. Η νίκη αυτή έπαιξε επιπρόσθετα καθοριστικό ρόλο (από στρατηγικής σκοπιάς) στην προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της Μακεδονίας και στο διπλασιασμό (σχεδόν) του ελλαδικού χώρου.

• Στις 26 Οκτωβρίου 1957 αφήνει την τελευταία του πνοή ο μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης, ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το ταλέντο, τα μνημειώδη έργα αλλά και η όλη πορεία του Ανθρώπου αυτού θα έπρεπε να έχουν αναγνωρισθεί με την απονομή σε αυτόν του Νόμπελ λογοτεχνίας. Δυστυχώς, ο δηθενισμός επικράτησε για άλλη μια φορά σε αυτόν τον κόσμο και οι "θρησκευόμενοι χριστιανοί" στέρησαν την τυπική αυτή αναγνώριση ενός πνεύματος που δίδαξε και διδάσκει σε μικρούς και μεγάλους ότι η Πίστη στον Αγώνα είναι το μεγάλο στοίχημα για τη ζωή αυτή. Ας είναι ελαφρύ το Κρητικό χώμα που τον σκεπάζει. Να 'σαι καλά παππού, όπου κι αν βρίσκεσαι! (http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=25.10.2008,id=61881744,69763856)