Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Όταν η Κυριακή είναι του Θωμά


Έχω μια φίλη που σιχαίνεται τις Κυριακές. Βρίσκει πως η Κυριακή είναι η πιο μελαγχολική ημέρα της εβδομάδας. Πως από την ώρα που θα ξημερώσει, ώσπου να βραδιάσει, η μέρα αυτή είναι βαριά, ενίοτε συννεφιασμένη μα πάντοτε χλωμή και πως κυλά πιο αργά και πιο βασανιστικά από κάθε άλλη μέρα. Πως όλα τα στραβά, τα μαύρα και τ' ανάποδα που έχει ένας άνθρωπος, όλη η στριμάδα, η ξινίλα κι η κακοκεφιά που μπορεί να διαθέτει, βρίσκουν το πιο γόνιμο έδαφος για να εκδηλωθούν κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας. Πως, αν οι ημέρες της εβδομάδας είχαν χρώμα, η Κυριακή θα ήταν σίγουρα μωβ μαζί με γκρι κι ακόμη, ότι οι πιο ανεπιθύμητες σκέψεις και αναμνήσεις, διψούν να ξημερώσει η Κυριακή για να στήσουν πανηγύρι και ν' αρχίσουνε χορό.

Έχω και μια άλλη φίλη, που της είναι το ίδιο δυσάρεστη αυτή η μέρα, μα δεν μπαίνει στη διαδικασία να βάλει με το νου της όλα αυτά κι απλά συμβιβάζεται με την έμφυτη Κυριακάτικη "νταουνίλα" (έτσι αποκαλεί την κατάσταση που της προκαλεί), τεμπελιάζοντας κατά τη διάρκεια της ημέρας, χαζεύοντας ό,τι φτηνό και ανόητο μπορεί να βάλει η τηλεόραση ή, στην καλύτερη περίπτωση, παίζοντας τάβλι παρέα με φίλους και καφέ. Εκείνο βέβαια που συνηθίζει τελικά τις περισσότερες φορές, είναι να ξαπλώνει (να "αράζει", όπως λέει χαρακτηριστικά) απάνω σ' ένα κρεβάτι ή έναν καναπέ και, όπως η ίδια ισχυρίζεται, να κάνει ταβανοσκόπηση, την οποία θεωρεί ζωτικής σημασίας για τον ανθρώπινο οργανισμό και υποστηρίζει πως ακριβώς αυτός είναι ο ρόλος της Κυριακής και γι' αυτό τη δημιούργησε ο Θεός, όταν έφτιαξε τον κόσμο.

Οι δύο παραπάνω οπτικές του θέματος δεν συγκρούονται μεταξύ τους, κάθε άλλο. Εντούτοις, αποτελούν διαφορετική διαχείριση του ίδιου ζητήματος. Δεν θα μπω στη διαδικασία να τις κρίνω περαιτέρω, προφανώς η δεύτερη είναι η πιο αποδοτική (όσο αποδοτική μπορεί να γίνει μια Κυριακή) και η πρώτη η πλέον πεσιμιστική. Καθώς όμως η ώρα περνά κι η μέρα ετοιμάζεται σιγά σιγά να ρίξει την αυλαία της, δίνοντας τη θέση της στο σούρουπο, η Κυριακάτικη "νταουνίλα" γίνεται ακόμη πιο βαριά κι αβάσταχτη στη πλάτες μου, καθώς οι φίλοι μου δεν έχουνε γυρίσει ακόμη απ' τα χωριά τους (για την ακρίβεια την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, ταξιδεύουν και επιστρέφουν κι αυτοί στη σκατόπολη), το σπίτι μου δεν έχει καφέ και, λόγω της Κυριακάτικης βαρεμάρας, δεν δύναμαι ψυχολογικά να πάω να αγοράσω από τον κυρ-Παναγιώτη, ενώ δεν ξέρω καθόλου καλό τάβλι και, αν παίξω με τον αδερφό μου, εκείνος σίγουρα θα με νικήσει, οπότε τα πράγματα θα χειροτερέψουν.

Κι έρχεται, για να κλείσει ο ανωτέρω προβληματισμός, το εύλογο φιλοσοφικό ερώτημα: ήταν πάντα έτσι οι Κυριακές; Είμαι σίγουρος για την απάντηση, όχι. Οι Κυριακές γίνονται έτσι από τότε που αρχίζει και χάνεται η αθωότητα. Από τότε που ο άνθρωπος καταλαβαίνει τον κόσμο, αντιλαμβάνεται τη ροή του χρόνου και την απαραίτητη κατάτμηση της εβδομάδας σε μέρες. Γιατί σε τελική ανάλυση, μέρα του Θεού ήταν κι αυτή και μάλιστα, η αγαπημένη Του, αφού ύστερα από τόσα (έξι για την ακρίβεια) μεροκάματα, έκατσε να χαλαρώσει κι Αυτός και να θαυμάσει τους κόπους μιας γεμάτης εβδομάδας.

Σήμερα ήταν μακράν η πιο ηλιόλουστη Κυριακή που θυμάμαι, από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο. Ήταν όμως συγχρόνως, πιο άδεια και πιο κενή από ποτέ. Είναι βλέπεις που διάλεξε κι αυτός ο άπιστος (σαν) σήμερα να πιστέψει, λες και το 'κανε επίτηδες, για να πάρει στο λαιμό του όλη την πασχαλιάτικη ξεγνοιασιά και να χαλάσει την όμορφη ανοιξιάτικη εικόνα των προηγούμενων ημερών, επιβεβαιώνοντας το αχώνευτο, άγλυκο, μίζερο και μουντό της τελευταίας μέρας της βδομάδας. Κι όμως, είμαι σχεδόν σίγουρος πως, αν ήσουν εδώ, θα κατόρθωνες να τη γεμίσεις, πως η απόχρωσή της από γκρι-μωβ εύκολα θα γινόταν λευκή-γαλάζια και πως το βάρος της θα έμοιαζε πούπουλο στις πλάτες μου.


3 σχόλια:

  1. Θα μπορούσα να γράψω "Πόσο δίκιο έχεις!"
    Θα μπορούσα να γράψω "Ουφ...Πάει κι αυτή η Κυριακή", ένεκα η ώρα βλέπεις
    Δεν ξέρω αν πιστεύω,πια. Δεν ξέρω καν πώς αντιλαμβάνομαι τη θρησκεία και την πίστη.
    Νομίζω απλά πως η Κυριακή μου φαίνεται αδύνατο να είναι η μέρα της Ανάστασης.
    Ξέρω φταίει η χαμένη αθωότητα...
    Αυτό που δεν ξέρω είναι το πού να τη βρω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εμενα που η κυριακη ειναι η αγαπημενη μου μερα της βδομαδας τι να κανω?
    το πρωι της κυριακης ειναι το μονο στο οποιο ειμαστε ολοι σπιτι , υπαρχει καφες, τρως πιο γενναιοδωρο πρωινο απο τις αλλες μερες και εθιζεις τον εαυτο σου στη μαρμελαδα αγριομυρτιλο, ξεφυλλιζεις εφημεριδες, ακους μουσικες, το σκας και χαζευεις το δρομο απο την ταρατσα, και το φως ειναι παντα πιο γλυκο
    να ερχεστε στην ταρατσα μου να σας κερναω καφε να χαμογελαμε περισσοτερο
    ενα τραγουδι του φαμελλου για την κυριακη που ειναι μελαγχολικο, αλλα ειναι ομορφο (και αχ αυτο το ομποε)
    http://www.youtube.com/watch?v=KFDWVX4n8Dg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όμορφες σκέψεις.Μια οπτική δικιά μου για κάποια Κυριακή θα βρεις στην διεύθυνση πιο κάτω.Αν θέλεις πέρασε μια βόλτα.Τους χαιρετισμούς μου.

    http://sxistolagkadi.blogspot.com/2010_04_01_archive.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή