Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

+3

Είχα σκοπό να γράψω πάλι για το καθιερωμένο, μελαγχολικό και, όπως πάντα, χλωμιασμένο και μουρτζούφλικο τέλος των πασχαλινών διακοπών.
Να περιγράψω με ύφος γλαφυρό και νοσταλγικό το μακρύ, ατελείωτο και πάντα συννεφιασμένο ταξίδι της επιστροφής.
Να δώσω έμφαση στην απότομη μετάβαση από την ανοιξιάτικη "χαρά Θεού" που επικρατούσε στην άγια και ιερή Ιθάκη με τα χρώματα, τις μυρωδιές και τα αγαπημένα πρόσωπα, πίσω στη μονότονη και το ίδιο πάντα μίζερη σκατόπολη, με τις γκρίζες φιγούρες και τα ψυχρά, άψυχα βλέμματα.
Να διαπιστώσω για άλλη μια φορά την ψευδαίσθηση ότι, φεύγοντας για λίγες μέρες από την κόλαση, άφησα πίσω μου όλα εκείνα που δεν μπόρεσα να λύσω, αφού με το που πατώ ξανά το ποδάρι μου πίσω σε αυτήν, μεμιάς πετάγονται σαν στοιχειωμένα για να μου θυμίσουν τους παράλογα φρενήρεις ρυθμούς και το χρέος του άμεσου συντονισμού μου με αυτούς.

Και όμως, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ. Μπορεί να διάβασες αυτό που είχα στο νου μου να γράψω, όμως πίστεψέ με, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Εκείνο που υπάρχει μόνο είναι ο δηλωτικός τίτλος τούτης της ανάρτησης ο οποίος αποδεικνύει και με το παραπάνω την αστείρευτη, πηγαία και χειμαρρώδη αγάπη της γιαγιάς που ξέρει πολύ όμορφα, τρυφερά και στοργικά -με μοναδικό τρόπο- να εκφράζει: αρκεί να αποκωδικοποιήσεις κατάλληλα τον υπερτιθέμενο αριθμό.

Επέστρεψα πίσω στη σκατόπολη, 3 kg βαρύτερος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου