Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Στου βούρκου μέσα τα νερά, ποιά γλώσσα μου μιλάνε, αυτοί που μου ζητάνε, να χαμηλώσω τα φτερά...


Οργή και θυμός. Προδοσία, για άλλη μια φορά. Το άδικο κρατεί και βασιλεύει ενώ το μέλλον υποθηκεύεται ξανά στα ξένα χέρια. Τρόμος και φόβος διασκορπίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Η κατάσταση έχει αρχίζει και στενεύει επικίνδυνα. Γιατί κατάφεραν να στενέψουν όσο δεν πάει το πνεύμα του ανθρώπου. Τόσο που και η κοινή λογική να θεωρείται υπερβολή, ρομαντισμός ή επιστημονική φαντασία. Αυτό είναι που κάποιοι αποκαλούσαν πρόοδο, εξέλιξη και εκσυγχρονισμό: είναι η αβεβαιότητα, η αμφιβολία και η τρομολαγνεία ως απότοκοι του νεοταξικού "πολιτισμού" μας.

Ε όχι. Εγώ λοιπόν δεν τους καταλαβαίνω. Αδυνατώ να εκλογικεύσω το παράλογο, το παρανοϊκό, το διαστροφικό. Αρνούμαι να καταπιώ την πλήρη κατάρρευση του δικαίου. Γιατί άλλα μου δίδαξαν οι προπάτορές μου και άλλος είναι ο κόσμος που ονειρεύτηκα. Και έχω πίστη τόσο στους δασκάλους μου όσο και στα όνειρά μου.

"Μια αμπρουστιάδα (σημαίνει: μικρό δωματιάκι) στην παλιόμαντρα, στην Αγιά, αξίζει περισσότερο από ολόκληρη την Αθήνα". Άραγε θα 'ρθει καιρός που θα αποτελεί σοφία και προνόμιο η αντίληψη αυτή;

1 σχόλιο:

  1. "Μια αμπρουστιάδα (σημαίνει: μικρό δωματιάκι) στην παλιόμαντρα, στην Αγιά, αξίζει περισσότερο από ολόκληρη την Αθήνα"

    Εκπληκτική (όσο και απλή) διαπίστωση, μακάρι ο κόσμος όλος να ήταν τόσο απλός, ολιγαρκής και στηριζόμενος στην λογική που μας δίδαξε η φύση και οι μεγάλοι φιλόσοφοι.Κοντά στη φύση, γίνονται όλα τόσο ξεκάθαρα,μακάρι να μπορέσουμε όλοι κάποια στιγμή,να επιστρέψουμε "στη δική μας αμπρουστιάδα"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή