Η καλλιέργεια του φόβου ως μοχλός ελέγχου της κοινωνίας από την εκάστοτε εξουσία

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η δολοφονία ενός οποιοδήποτε ανθρώπου από έναν οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο σε μια κοινωνία ειρήνης και δημοκρατίας συνιστά πράξη εγκληματική, αποτρόπαια, ανήθικη και ιδιαζόντως απεχθή, αναμφισβήτητα. Δε χωρά άλλη κουβέντα γύρω απ’ αυτό. Τούτη είναι η ανθρώπινη σκοπιά του πράγματος που δεχόμαστε αξιωματικά και κάθε άλλος που την απορρίπτει θα πρέπει να πάει να ζήσει εκτός Γης ή και εκτός σύμπαντος (!)…

Καλό όμως θα ήταν να προσπαθούμε να δούμε πίσω από την κουρτίνα (που αποτελεί το καταδικαστέο γεγονός) και να εξετάσουμε συνοπτικά την πολιτική και κοινωνική οπτική γωνία του πράγματος, με βάση τις συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές (ακόμη και οικονομικές) συγκυρίες. Πρόκειται, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, για μια τρομοκρατική ενέργεια που δεν είχε ως στόχο κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο (πολιτικό ή μη). Όταν «γαζώνεις» νέους ανθρώπους που απλά άλλαζαν βάρδια στη δουλειά τους, ούτε κοινωνικό σκοπό φαίνεται να έχεις (!) ούτε κάποιο πολιτικό εχθρό. Ποια τρομοκρατική οργάνωση άλλωστε που σέβεται τον εαυτό της και διαθέτει ιδεολογικό περιεχόμενο, βάλλει εναντίον προσώπων που, είναι μεν εκφραστές μιας εξουσίας (εκτελεστική), βρίσκονται όμως σε χαμηλή βαθμίδα ιεραρχίας και άρα χαμηλότατη βαθμίδα εξουσίας; Είναι άραγε τόσο ανόητοι οι τρομοκράτες που θέλουν να διαμηνύσουν στην κοινή γνώμη πως είναι ανώμαλοι, παρανοϊκοί και άκριτοι εκτελεστές κάθε φορέα εξουσίας, όσο χαμηλόβαθμος κι αν είναι αυτός;

Βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης, οικονομικής μεν εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου, κοινωνικής δε εδώ και 2 δεκαετίες. Αυτό καλό είναι να το ‘χουμε συνέχεια κατά νου. «Έρχονται δύσκολοι καιροί» διαλαλούν ασταμάτητα οικονομικοί και κοινωνικοί αναλυτές, «σκοτώνουν αθώους ανθρώπους εν καιρώ ειρήνης και τραυματίζουν τη δημοκρατία» ο λόγος των πολιτικών αρχηγών. Φόβος και ανασφάλεια καλλιεργείται και διαχέεται σε όλες τις κλίμακες της κοινωνίας. Δεν μιλάμε, δεν ακούμε, κοιτάμε την παρτούλα μας να βολευτούμε κι εμείς κάπου και οι άλλοι «στ’ αρχίδια μας» τι θα γίνουν, ενώ παρακολουθούμε από τηλεόρασης τα δρώμενα που αφορούν σε μας, μη συμμετέχοντας σ’ αυτά μεν, έχοντας την ασφάλεια του καναπέ, δε. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που χάνει τους δεσμούς συνοχής και αλληλεγγύης της, δεν έχει πνευματική κατεύθυνση από κανέναν (αυτήν την έχει χάσει εδώ και καιρό) και βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στη διάλυση και την αναρχία. Είναι η ιδανική κοινωνία για μια εξουσία που θέλει να χειραγωγεί, να κατευθύνει, να ελέγχει και να ικανοποιεί τις ιδιαίτερες ορέξεις της μέσω «κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και νομοσχεδίων». Είναι το πιο εύφορο έδαφος για να σπείρει κανείς, με τρόπο εξαιρετικά έντεχνο και μουλωχτό, παρασιτικά ζιζάνια, έχοντα μια μοναδική ιδιότητα: να καταστείλουν κάθε αμυντικό μηχανισμό της κοινωνίας, να καταστήσουν αδρανή κάθε πολίτη έτσι ώστε να ελέγχουν και να καθορίζουν τις κοινωνικές ζυμώσεις, όπως τους βολεύει, όπως τους διευκολύνει, ώστε να σιγήσει κάθε φωνή αντίδρασης ή διαμαρτυρίας.

Πρόκειται για μια δολοφονική ενέργεια-φιάσκο, ένα καλοστημένο θεατρικό έργο από μια αόρατη δύναμη εξουσίας που θέλει να ελέγχει τις κοινωνικές εξελίξεις; Μια τέτοια θεώρηση είναι αστήριχτη με βάση τα στοιχεία που διατίθενται και σίγουρα αν την υποστήριζε κάποιος με θέρμη, θα χαρακτηριζόταν ως κινδυνολόγος και καταστροφολόγος (θα έμοιαζε με την αξέχαστη ατάκα της συμμορίας του «στρατηγού άνεμου»). Δεν θα πρέπει όμως παράλληλα να θεωρηθεί ως μια τρομοκρατική ενέργεια, αόρατης προέλευσης & σκοπού από την οποία οφείλουμε να φυλαχτούμε. Τίποτε δεν συμβαίνει αναίτια, τίποτε στην κοινωνία δεν είναι αφηρημένο. Η 17η Νοέμβρη πλησιάζει για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, ο Δεκέμβρης καταφθάνει σιγά-σιγά, τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης και τον κορεσμό των κεφαλαιοκρατών θα αρχίσουν να ψηφίζονται στο κοινοβούλιο από την άχρωμη κυβέρνηση ελπίδας, το ζήτημα της κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου βρίσκεται εδώ και καιρό υπό συζήτηση και εμείς …θα ζητήσουμε ισχυρότερη αστυνομία, εντονότερη καταστολή, κατάπνιξη κάθε κοινωνικής αντίστασης, φίμωση κάθε αθυρόστομου και ενοχλητικού τύπου που διεκδικεί τα δικαιώματά του, επειδή ακριβώς θα είμαστε (θα μας έχουν καταντήσει) έρμαια του φόβου και της ανασφάλειας.

Η δύναμη είναι στα χέρια μας, για την ακρίβεια μες στην κεφαλή μας, απλά δεν την έχουμε αντιληφθεί. «Αλίμονο στον άνθρωπο αν το βούδι ανακάλυπτε τη δύναμή ντου», αλίμονο στην εξουσία αν ο λαός ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει τη φωνή του. Κι αν βρισκόμαστε πολύ μακριά απ’ αυτό, κι αν μας καθηλώνουν σ’ ένα καναπέ όπου θα μας νομίζουμε ασφαλείς και θα μας νομίζουν αφελείς, ας μην τους κάνουμε το χατίρι: τουλάχιστον να είμαστε σε στάση αναμονής και όχι αποχαύνωσης, έστω με την τηλεόραση απέναντί μας. Συμβουλή: το ωραιότερο κανάλι εκπέμπει σε συχνότητα που εντοπίζεται άμα πατήσει κανείς το κουμπί εκείνο που στα περισσότερα τηλεκοντρόλ βρίσκεται κάπου πάνω δεξιά. Καλή τηλεθέαση σε όλους!