Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Δε φάνηκε ποτέ



Όλη νύχτα την περίμενε. Αγωνιούσε κι έψαχνε με μανία στο δωμάτιό του μήπως και έβρισκε κάποιο σημάδι, είτε να εντοπίσει κάτι απ' τη θωριά της είτε ν' ακούσει κάποιο απομεινάρι της μυρωδιάς της. Τίποτε. Σκουντουφλούσε διαρκώς απάνω στο κενό.

Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα μα το μάτι του με δυσκολία άνοιγε. Ήτανε βλέπεις μια απ' τα ίδια, μουντό, σκυθρωπό και μουρτζούφλικο το σκηνικό του πρωινού , "Λονδίνο γινήκαμε" συνήθιζε να γκρινιάζει, τον πήγαινε πολύ πίσω ο καιρός και του στερούσε την ενέργεια από τις καθημερινές του ασχολίες.

Με τα πολλά κι αφού χουζούρεψε κάτω απ' τα σκεπάσματά του, βάλθηκε να σηκωθεί. Τον περίμενε ένα αχνιστό καφεδάκι ακριβώς δίπλα του, πάνω στο μικρό κομοδινο. Ήπιε δυο καλές γουλιές και, λες και επρόκειτο για μαγικό φίλτρο, σηκώθηκε απότομα απ' το κρεβάτι. Ετοιμάστηκε μάνι μάνι και βγήκε απ' το σπίτι, είχε δουλειές σήμερα και θα κατέβαινε στο κέντρο για διεκπεραίωση.

Του άρεσε πολύ να περπατάει. Στις όμορφες μα και στις άσκημες γωνιές. Στις μυρωδάτες κι ολόφωτες γειτονιές μα και στα βρώμικα και γκιζόθωρα στενά της Σκατόπολης. Λάτρευε τις αντιθέσεις, πίστευε πως μπορούσε να αντλεί ομορφιά μέσα από μια σκούρα, άναρχη και σχεδόν καταθλιπτική πραγματικότητα. Θες ωθούμενος από μια πηγαία αισιοδοξία, θες ορμώμενος από μια αίσθηση ανεξαρτησίας και εύρους επιλογών, όπως και να 'χε του 'δινε κίνητρο για σκέψη ο περίπατος, ένα νόημα στην κατά τ' άλλα μονότονη και μηχανιστικά προβλεπόμενη καθημερινότητά του τον τελευταίο καιρό.

Γυρίζοντας μουσκίδι από την ξαφνική βροχή, άφησε τις σκέψεις να βρέχονται ολομόναχες έξω από το στεγνό και ασφαλές σπίτι του, "βρε ίντ' Απρίλης κι ίντα Μάης ήτονε πάλι εφέτος" μονολογούσε.

Έχοντας φχαριστηθεί το γεύμα του, αποσύρθηκε για την καθιερωμένη σιέστα του μεσημεριού. Λίγο πριν τσιμπήσει ένα ελαφρύ υπνάκι, ένιωσε άδειο το κρεβάτι του και συνειδητοποίησε πως εκείνη είχε αργήσει να φανεί. Όχι, ξανασκέφτηκε και διόρθωσε: δε φάνηκε ποτέ.

5 σχόλια:

  1. Captain-Τζίμη χαιρεται, αυτο το δεν φανηκε ποτε με στεναχωρησε, γιατι ποτε, υπαρχει το αυριο, εβαλες και την φωτο και ''δεσαμε''...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η απίστευτη εξέλιξη στον επίλογο... αιφνιδιάζει τον αναγνώστη.
    ΄Ασχετα από τη μελαγχολικότητά του ΠΟΛΥ ωραίο κείμενο

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δημήτρη καλησπέρα, άλλο η αίσθηση και η εικόνα που σχηματίζει κανείς σε μια δεδομένη φάση υπό κάποια συγκεκριμένη ψυχολογία και άλλο η στάση απέναντι στην καθημερινότητα και την κοινωνία, το πρώτο δεν καθορίζεται πάντα άμεσα και κατά βούληση από μας, ως προς το δεύτερο σαφώς χωρίς αισιοδοξία το πράγμα και δεν τσουλάει και καθορίζεται ερήμην μας και από άλλους...

    Κακώς λοιπόν σε στενοχώρησε, το κείμενο ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γλαρένια μου εκείνο που μ' αρέσει μ' αυτά τα κείμενα είναι μια αφηρημένη αλληγορία: ο γράφων ξέρει με βεβαιότητα και ακρίβεια τι εννοεί ενώ ο αναγνώστης κάνει υποθέσεις (που μπορεί να είναι εύστοχες, μπορεί και όχι) αλλά σίγουρα εισπράττει την αίσθηση. Να 'ναι καλά η Σκατόπολή μας, μας δίνει αφορμές για να φτιάχνουμε εικόνες.

    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Από blog σε blog βρέθηκα στο δικό σου...
    Και κόλλησα!Captain-Τζίμη χαίρομαι που σε γνώρισα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή