...τότε λέει που ήμαστε εφηβάκια κι ακούγαμε και βλέπαμε κάπως αλλιώς τα πράγματα. Ήτανε βλέπεις τα όνειρα πιο ζωντανά κι η πίστη μας πιο έντονη, "τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του" γιατί "αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".
Σήμερα τέτοιοι στίχοι δεν γράφονται πια. Ούτε αντίστοιχου βεληνεκούς. Αχ, τα όνειρα βλέπεις... Πεθαίνουνε πιο γρήγορα στις μέρες μας.
Έχω μια ενοχική και μια γλυκιά ταυτόχρονα αίσθηση για εκείνη την εποχή. Ενοχική γιατί αν τα βλέπαμε πιο ωμά απ' την αρχή, χωρίς παραμύθια και ρομάντζα, ίσως τώρα να ήταν αλλιώς η κατάσταση, ίσως να είχαμε προσγειωθεί νωρίτερα και ομαλότερα. Γλυκιά (κι αυτή επιλέγω να κρατήσω τελικά ως πηλίκο) γιατί όταν έρχονται τα δύσκολα έρχεται και σε στηρίζει η άτιμη η μνήμη που δεν ξεγράφει, κατεβαίνεις κι εσύ στο κατώι των αναμνήσεων κι ανακαλύπτεις παλαιωμένους θησαυρούς. Όση αξία μπορεί να 'χει ένα κάτι παλαιό και πολυκαιρισμένο, όση αξία μπορεί να βαστήξει ένα κάτι στο πέρασμα του χρόνου.
Υ.Γ.: Δεν είχε καταχωρηθεί με βεβαιότητα ο στιχουργός του κομματιού στη μνήμη του γράφοντα. Κοιτάζοντας φυσικά πιο κάτω αναφώνησε: ε βέβαια! ποιος άλλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου