Πήρε βαθιά ανάσα. Βούλιαξε κατόπιν στη γέρικη και πολυκαιρισμένη μα αναντικατάστατη ως προς την αίσθηση απόλαυσης πολυθρόνα του και άφησε τα μάτια του να ατενίσουν την άπειρη θαλάσσια έκταση απλώνοντας το βλέμμα μέχρι την ορατή γραμμή του ορίζοντα.
Έπειτα από λίγο σηκώθηκε όρθιος και περπάτησε ως τα μεγάλα γυάλινα παράθυρα της γέφυρας. Πόσο μεγάλος ήταν ο δρόμος που είχε ακόμη μπροστά του... Αμέτρητος. Δίχως όρια, σαν το βυθό στη μέση του Ειρηνικού, φάνταζε απύθμενος.
Δεν ήθελε να μπουκώσει με άλλες σκέψεις φορτικές και έγνοιες τρωκτικές το κεφάλι του αυτή τη φορά. Σήμερα ήταν η πιο όμορφη μπουνάτσα που είχε δει όλο το χειμώνα. Γεμάτη φως, διαυγέστατη και πεντακάθαρη. Λαμποκοπούσε ο κόσμος όλος κι η αντανάκλαση του νερού έφτανε ως τα μάτια του και συνέχιζε, έμπαινε μέσα, πίσω απ' αυτά για να γλυκάνει και να ζεστάνει την ψυχή του.
Ήταν οι μέρες τέτοιες βλέπεις. Κι εκείνος ήταν αποφασισμένος να τις απολαύσει. Και να τις μοιραστεί. Με τον εαυτό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου