Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

...με τους ήχους των παλιών καιρών



Κι αν κάποτε ο δρόμος ή ο χρόνος σε φέρει στο Αιγαίο, στάσου με τους αγκώνες σου στην κουπαστή κι αγνάντευε... Μικρά σκόρπια διαμάντια θ' αγγίξεις με το βλέμμα σου, όλα τους διαφορετικά και ιδιόρρυθμα, άλλο ομαλό, με χαμηλά υψόμετρα, ευθείες και επίπεδα κι άλλο πιότερο απότομο, με γκρεμνά και αιχμηρές κορυφογραμμές με ακανόνιστα σχήματα, εκείνο καταπράσινο και εύφορο μα το πέρα ξερό, γυμνό και άγονο καλά καλά, όλα τους ωστόσο δημιουργούν ένα μωσαϊκό πολιτισμών χαμένων στα βάθη της ιστορίας που σε προκαλεί να το ψηλαφήσεις, να το θωπεύσεις, να το γευτείς, να το διαβείς για να ...χαθείς.

Κι αφού ανάμεσα πελάγου βρεθείς και ξανοιχτείς, θ' ακούσεις τις Σειρήνες να σε προσκαλούν σ' ένα ταξίδι ήχων μαγικό. Και τότε θα πρέπει να ξεχάσεις όλα εκείνα που σε μάθανε σαν ήσουνα μικρός, οι ναύτες σε τούτο το βαπόρι δεν έχουνε βουλωμένα τ' αυτιά τους με κερί κι ούτε ο Οδυσσέας είναι δεμένος στο κατάρτι για να μην παρασυρθεί από τις σαγηνευτικές ψαλμωδίες που τραγουδούν οι γυναίκειες θεότητες. Ξύλο έχει στα χέρια του και πλέκει μουσικές κραυγές καιρών αλλοτινών.

Κι αν νομίζεις πως τα παραμύθια που σου διδάξανε σαν ήσουνα παιδί τελειώσανε εδώ, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Με μιαν αστραπιαία κίνηση πιάνει και κορντίζει το ξύλο ο Οδυσσέας, βγάνουνε κι οι συντρόφοι του τα ξύλα τα δικά τους και γλέντι τρικούβερτο στήνεται στο βαπόρι. Και καθώς οι αρχέγονοι ρυθμοί σμίγουν με τις γλυκότερες μελωδίες που άκουσες ποτέ σου, τότε είναι που συμβαίνει το απροσδόκητο: γοητεύονται οι Σειρήνες απ' το διονύσιο άκουσμα που βγάλανε ναύτες και καπετάνιος και τόσο πολύ μαγεύονται που τα φτερά τους σπάζουνε κι οι ίδιες προσγειώνονται και μ' ένα σάλτο βρίσκονται στην κουβέρτα να ακλουθάνε τους ναύτες στο χορό. Και τώρα σειρά είναι των θνητών ν' αρπάξουν τα φτερά κι έτσι χορεύοντας, τραγουδώντας και με την ψυχή μερακλωμένη, ν' ανέβουνε ψηλά να προσελκύσουνε αγγέλους και δαιμόνους κι όλοι μαζί να γίνουν ένα σε τούτη την πανήγυρη...

Κι αν πίστεψες πως το ταξίδι έφτασε στον τελειωμό του, αχ, δεν κατάλαβες ως φαίνεται πως μόλις που αρχίνηξε. Γιατί αγαπητέ μου -δεν το ήξερες;- Ιθάκη δεν υπάρχει! Γι' αυτό και λέει ο κόσμος όλος πως το ταξίδι είναι που φελά κι όχι ο προορισμός. Κάμε τα καλά σου το λοιπόν κι εσύ, φχαριστήσου το κι απόλαυσέ το ως το τέρμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου