Είναι σαν να είσαι κομμένος στα δυο. Όχι ένας, όχι μία κατάσταση, όχι μία αύρα ούτε μία ενέργεια αλλά δύο διακριτές κι εντελώς διαφορετικές.
Με το ξύπνημα της ημέρας τα πάντα είναι όμορφα, σε πλημμυρίζει μια όρεξη, μια διάθεση για όλα, θαρρείς πως αρκεί μόνο μία μέρα για να κατακτήσεις τον κόσμο ολάκερο και είναι αυτή που μόλις ξημέρωσε. Και το πιστεύεις, παλεύεις γι' αυτό με λύσσα και μανία, είναι βλέπεις η γενεσιουργός δύναμη που σε ωθεί, η ροπή για δημιουργία και παραγωγή έργου, το κίνητρο της τάξης και της ισορροπίας των πάντων. Αφού επιμένεις, βάλε και τη θετική επίδραση ενός φωτεινού πρωινού -αν και δεν είναι όλα έτσι- αφού τόσο πολύ, υποστηρίζεις, επηρεάζει την ψυχολογία ο καιρός.
Το βράδυ όλα αλλάζουν. Εσύ αλλάζεις. Πέφτουν οι ρυθμοί, κάτω τα μούτρα, άλλος άνθρωπος. Τα πάντα τα βλέπεις μάταια, η κρίση κι ο φόβος που έχει απελπίσει όλο τον κόσμο άξαφνα καταλαμβάνει κι εσένα, "τι θ' απογίνεις, πού βαδίζεις, στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε" αναρωτιέσαι. Ο χρόνος τώρα μοιάζει να σε αγχώνει, λες και αυτόματα έρχονται στο νου σου όλα εκείνα που δεν πρόλαβες να κάνεις, συνειδητοποιείς πόσο τεράστιος είναι ο κόσμος που δεν κατάφερες να κατακτήσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας και δεν δικαιολογείς γι' αυτό τον εαυτό σου, όντας πάντοτε αυστηρός μαζί του. Ξέρεις όμως πολύ καλά πως αν εκείνη ήταν εδώ να πάρει όλο αυτό το τσουβάλι που φορτώθηκες βραδιάτικα ή έστω να μοιραστεί μαζί σου ένα του κλάσμα, όλα θα ήταν διαφορετικά. Πιο ανάλαφρα, πιο μαλακά, γλυκότερα, στρόγγυλα δίχως αιχμές...
Μην έχοντας κάτι άλλο να κάνεις ή να σκεφτείς, πέφτεις για ύπνο. Καθώς όμως, όπως και παραπάνω ειπώθηκε, υπάρχει κάτι που σε τρώει και σε βασανίζει, το αιώνιο κυνηγητό με το χρόνο που ποτέ δεν κατάλαβες σε τι ωφελεί ενεργοποιείται και τώρα έρχεται η λατρεμένη συντρόφισσα αϋπνία να πλαγιάσει δίπλα σου, τρυφερά σε χαϊδεύει και σου ψιθυρίζει:
"το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή".
Έπειτα από λίγο, ξημερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου