Κρύο

Τώρα πια, δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, θα τη δεχτούν την ευχή όσοι ως τώρα την αρνούνταν, καθώς οι καιρικές συνθήκες το επιτάσσουν: καλό χειμώνα το λοιπόν, αφού ήδη και επισήμως διανύουμε την εποχή του φθινοπώρου.

Πολλά υποσχόμενος, καταφθάνει με ειδήσεις ποικίλου περιεχομένου, κάποιοι θα φύγουν ενώ άλλοι θα μείνουν, μερικοί -ελάχιστοι- θα πληρωθούν και ορισμένοι -περισσότεροι- θα συνεχίζουν να πληρώνουν τα σπασμένα, πόσοι θα ντυθούν με το χακί και πόσοι θα παραμείνουν φοιτητές και κάποιοι άλλοι που θα τραβήξουν ένα πιο μοναχικό δρόμο, σχεδόν ασκητικό, όπου θα αναμετρηθούν με την ψυχή τους και το είναι τους, όλοι τους όμως ταξιδεύουν κι αυτό σαν μήνυμα είναι απολύτως ενθαρρυντικό κι ελπιδοφόρο.

Οι φόβοι καταφθάνουν κι αυτοί με τον φουριόζο -καθώς φαίνεται- χειμώνα, έρχονται για να φουλάρουν τους εγκεφάλους με σύγχρονες και ασύγχρονες έγνοιες, τις ψυχές με νευρώσεις και εξαρτήσεις ασθενικές ενώ η πιο κοινή έκφραση όλων αυτών, ευρέως γνωστή και όντας υπό μελέτη τα τελευταία χρόνια σε όλα τα βιο-ψυχολογικά εργαστήρια, το περιβόητο άγχος (ειδικά αυτό που αφορά στο αύριο), κατακλύζει αβίαστα και σχεδόν αυθόρμητα την καθημερινή πραγματικότητα.

Όπως όλα τα πράγματα έχουν δύο οπτικές (να ξεκαθαρίσουμε πως το νόμισμα αποτελεί πλάνη για την παρομοίωση αυτή, αφού έχει τρεις επιφάνειες ως κύλινδρος που θεωρείται, απλά η τρίτη είναι εξαιρετικά μικρή σε σχέση με τις δύο όμοιες), έτσι κι ο μουρτζούφλης, συννεφιασμένος, μουντός, γκρίζος και βαρύς καιρός των τελευταίων ημερών μπορεί να ιδωθεί κι αλλιώς, αρκεί βέβαια να ξέρει κανείς να ερμηνεύει κάποιες συνθήκες και να τις προσαρμόζει στα μέτρα του, ορμώμενος και από μια πηγαία αίσθηση στοιχειώδους αισιοδοξίας που τον χαρακτηρίζει απ' τη γέννησή του.

Η βασικότερη -σε σχέση με τη ζωή- μορφή ενέργειας, άμεσα και έντονα αισθητή απ' το ανθρώπινο είδος, είναι η θερμότητα. Χάρη σ' αυτήν ζούμε και υπάρχουμε, χωρίς αυτήν τα πράγματα θα ζόριζαν ανεπανόρθωτα και εξαιτίας της υπερβολής της (ή μάλλον της δικής μας) κινδυνεύουμε πλέον ορατά. Κι όμως, μία από τις εκφάνσεις της (με τη μορφή της απουσίας της) είναι το βάλσαμο που η ίδια η προβληματική και για πολλούς πεσιμιστική, κακοδιάθετη και αγχωτική εποχή (προβλέπω κι μελαγχολώ/κι άλλο χειμώνα δύσκολο) κουβαλά μαζί της. Είναι η εφαρμογή του Νόμου Δράσης-Αντίδρασης, αν το καλοσκεφτείς, χάρη σ' αυτό αναγκάζονται οι άνθρωποι να 'ρθουν κοντά, μαζεύονται προκειμένου να καλύψουν το ενεργειακό έλλειμμα του κορμιού τους και να ζεσταθούν (τα παλιότερα χρόνια συχνότερα, σήμερα σπανιότερα για ευνόητους λόγους) γύρω από μια εστία που αποτελεί τη δεδομένη στιγμή κοινό τόπο και σημείο αναφοράς για όλους. Γύρω απ' αυτήν συναθροίζονται, συγχρωτίζονται, συζητούν, συλλογίζονται, συνεδριάζουν, συμφωνούν, συναισθάνονται και κάνουν όλα τα συν- που δηλώνουν τη συνεύρεση και τη συντροφικότητα, αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε μαζί, παρέα.

Ας είναι λοιπόν ευλογημένο. Προσοχή όμως μην εγκλωβιστούμε, όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει σε παλαιότερη ανάρτησή της μια φίλη, "πίσω από απαρχαιωμένες αρχειακές βιβλιοθήκες σε μεγάλες αίθουσες παγερών ωδείων" γιατί τότε θα χρεωθούμε οι ίδιοι την απομόνωσή μας, όπως όλα τα στοιχεία της φύσης, έτσι κι αυτό χρειάζεται σεβασμό και μέτρο, αλλιώς σε νεκρώνει αντί να σε αναγεννά.