Ασυνείδητη μοναξιά, η κατάντια των καιρών

Ναι, κάποτε η μοναξιά ήταν συνειδητή, παραγωγική και άκρως πνευματική. Την επέλεγες εσύ ως έναν τρόπο για να ανακαλύψεις ποιος είσαι, πού ανήκεις, πού βαδίζεις. Σου παρείχε το χρόνο για να συρθείς μέσα από την απελπισία, την απόγνωση και τον τρόμο στην ηρεμία, την αυτογνωσία και την πληρότητα κι αποτελούσε ένα σωστό μπούσουλα για να χαράξεις το δικό σου δρόμο. Κι ήτανε δύσκολος αυτός ο δρόμος, ήθελε ατσάλινη ψυχή και μπόλικη αντοχή, ήθελε να είσαι σκληρός, άγριος και αιχμηρός, μαλακός, ευαίσθητος και βαθιά συναισθηματικός συγχρόνως. Ήθελε από σένα να μη φοβάσαι μην τυχόν και πονέσεις αλλά ταυτόχρονα να είσαι διατεθειμένος να αισθανθείς τον πόνο σε όλη του την έκταση. Να αψηφάς τον πόνο και την ίδια στιγμή να τον γλεντάς. Αν δεν είχες και τις δύο αυτές επιθυμίες μέσα σου, δεν θα κατόρθωνες ποτέ να φτάσεις στη λύτρωση. Σαφώς και η μία πολεμά την άλλη, λυσσαλέα και ανήλεα. Αυτό είναι όμως το παιχνίδι. Γιατί η λύτρωση –η αρμονία, η ισορροπία, ο προορισμός- δεν έρχεται ποτέ αν πρώτα δεν βιώσεις και δε συρθείς στο δύσκολο μοναχικό σου δρόμο –τη σύγκρουση, τη βίαιη μάχη, το ταξίδι. Και δεν πρέπει να είναι ο στόχος σου η λύτρωση, την πάτησες τότε. Αν δεν το θελήσεις να απολαύσεις το ταξίδι, τότε παράτα τα. Ναι, είναι απόλαυση ο πόνος· και η μοναξιά. Άμα δεν την αισθανθείς αυτή τη γλύκα να σου διαπερνά ολάκερο το κορμί και να σου βασανίζει το μυαλό, δεν έχεις προχωρήσει ούτε εκατοστό παραπέρα: είσαι ασυνείδητα μόνος, επειδή θέλεις να κρυφτείς από σένα. Έτσι αισθάνεσαι ασφαλής και ισορροπημένος. Απάτη. Είναι μια παροδική ασφάλεια, μια εύθραυστη ισορροπία που πολύ σύντομα θα καταρρεύσει και θα σε οδηγήσει και πάλι στην απόγνωση και την απελπισία. Γιατί δεν συμβιβάστηκες ποτέ σου με τη μοναξιά σου, με το γεγονός ότι μόνος, κατάμονος, ολομόναχος και έρημος ήρθες σ’ αυτόν τον κόσμο κι ακόμα πιο μόνος θα φύγεις. Τη μοναξιά σου πρέπει να την αγαπάς, όπως ακριβώς κι εσένα. Δική σου είναι, μην την αρνείσαι. Πίστεψέ με, μόλις την αποδεχτείς, αμέσως θ’ αλαφρύνεις.

Αυτή είναι η παρακμή της εποχής. Να είσαι μόνος και να μην ξέρεις γιατί. Τότε η μοναξιά από ευχή γίνεται κατάρα· και απομόνωση.