Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Σκορπίσαμε



"Together we stand. Divided we fall." (Pink Floyd).

Πολύ περίεργο συναίσθημα. Ο ένας έπιασε τον ψυχρό και σκοτεινό Βορρά, ο άλλος την άγρια Δύση, εκείνη την Άπω Ανατολή, κάποιοι ξέμειναν στην ενδοχώρα κι ο τελευταίος (που τυγχάνει να είναι ο γράφων) ντύθηκε τα χακί. Όλοι μαζί και χώρια. Χώρια γεωγραφικά, μαζί στις αναμνήσεις. Δεν ήταν λίγα αυτά που ζήσαμε. 

Όταν είσαι μακριά, όλα τούτα τ' αντιλαμβάνεσαι αποστασιοποιημένος, λες και δε συμβαίνουν ακόμη, παρ' όλο που λαμβάνεις σχετικά μηνύματα και φωτογραφίες τροπικές. Δεν τα πολυσκέφτεσαι, δεν υπάρχει χώρος στο κεφάλι σου, μα ούτε χρόνος. Μόνο που ξέρεις πως όταν θα γυρίσεις πίσω, άξαφνα όλα θα εμφανιστούν μπροστά σου. Κι η παρουσία μιας απουσίας είναι πολύ εντονότερη απ' την ίδια την παρουσία. Πόσο μάλλον όταν οι απουσίες είναι πολλές...

Πώς γίναμε έτσι, αναρωτιέσαι. Κυριολεκτικά ξεχειλώσαμε. Πώς θα καταλήξουμε, θα τα καταφέρουμε; Θα γυρίσουμε ποτέ όλοι στο ίδιο σημείο του χάρτη, θα είμαστε ποτέ όπως παλιά; Όχι, ποτέ. Τα περιβόητα φοιτητικά χρόνια μείναν πίσω και δεν ξαναγυρνούν. Κακά τα ψέματα, το ισχυρότερο ενοποιητικό στοιχείο, που δεν είναι άλλο από το εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι σπουδές, δεν είναι πια κοινό για όλους. Μονάχα οι ισχυρότεροι δεσμοί θα κρατήσουνε στο χρόνο· απ' αυτή την άποψη αποτελεί πολύ καλή δοκιμασία ο χωρισμός, δείχνει  τη δύναμη, την αντοχή της σχέσης, μα και την ανάγκη που τη δημιούργησε. 

Μεγαλώνουμε· αυτή είναι η μεγάλη διαπίστωση, η ουσία που εμπεδώνει κανείς κατά τη διάρκεια της θητείας στον Ε.Σ.. Καλό είναι αυτό, τα μοιρολατρικά και μίζερα σχόλια για το παρελθόν που μένει πίσω δεν έχουν θέση σε τούτη την ανάρτηση. Απλά έρχονται ορισμένες στιγμές που αισθάνεσαι το πέρασμα αυτό του χρόνου πολύ περισσότερο αστραπιαίο απ' όσο είχες υπολογίσει αρχικά. Πόσο σχετική μπορεί να είναι η σχετικότητα του χρόνου; Πάρα πολύ ή και καθόλου. Είναι η μοναδικότητα της στιγμής και η βαρύτητα της σκέψης που μπερδεύουν το παιχνίδι· ναι, και η ψυχολογία.

Τα πέλαγα απλώνονται μπροστά μας για να τα διασχίσουμε και να φτάσουμε ως την άκρη του κόσμου, μ' όλες τις φουρτούνες και τις μπουνάτσες που επιφυλάσσουν. Μόνο προσοχή, μην ξεφύγουμε απ' το στόχο: προορισμός είναι η ψυχή κι όχι οι γεωγραφικές συντεταγμένες, επομένως το κατακόρυφο βάθος μετράει κι όχι η οριζόντια απόσταση. Καλοτάξιδοι.


1 σχόλιο:

  1. Kαλή σου θητεια. Όσο γα τη ζωή μας είναι ένα περιπετειώδες ταξίδι

    Φιλίκαι Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή