Φθινόπωρο;

Δεν ξέρω, είναι εδώ; Μπερδεμένη αυτή η εποχή κι αναποφάσιστη, μια ζωή έτσι ήταν. Δουλεύουν πολλά από κάτω, είναι βλέπεις η νέα σεζόν που έρχεται σιγά σιγά και σε προετοιμάζει για καινούρια μπάρκα κι εξωτικούς προορισμούς, είναι το μηδέν και το ένα που παίζουν κι εναλλάσσονται συνεχώς, πότε δίνουν το τίποτα και πότε γεννούν το δύο, είναι κι η άτιμη εξεταστική, άκρως μοναχική και έγκλειστη κατάσταση, το τίποτα απογειώνεται κι εκτοξεύεται στο άπειρο.

Μονάχα εσύ φωτίζεις το γκρίζο από το σούρουπο μονοπάτι, τρεμουλιαστά αλλά πεισματικά, κάθε βράδυ πιστή στο ραντεβού σου, λίγο πριν το ρηχό, βουτηγμένο στην υπερένταση ύπνο, εκεί στο μεταίχμιο ύπνου -ξύπνιου, εκεί ακριβώς υπάρχεις. Το ξέρω πως κάπου στο βάθος θα σε βρω, γι' αυτό θα συνεχίσω να σε ψάχνω. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο δυναμώνει αυτή η πίστη, τα όνειρα είναι σημάδια που καθοδηγούν, η μορφή σου ολοένα και καλοσχηματίζεται κι έτσι το ταξίδι αποκτά σάρκα και οστά, αργά αλλά αποφασιστικά και στέρεα, κι ας νομίζεις πως έχουμε δρόμο ακόμα ώσπου να πιάσουμε λιμάνι.

Γιατί, όπως και να 'ναι το βλέμμα σου, ό,τι εποχή και να σε λούζει, ένα είναι βέβαιο: χρώμα, άρωμα και χάδι είναι ήδη κατάλληλα πλεγμένα, με αρμύρα αγιασμένα κι απολύτως ταιριαστά. Μονάχα η πραγματικότητα εκλείπει, άτιμο φθινόπωρο.